คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 251/2492

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ก็ดี, พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่า ฯ ก็ดี ย่อมไม่ให้ความคุ้มครองแก่ผู้เช่าที่เอาห้องไปให้ผู้อื่นเช่าช่วง โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้เช่าเดิม.

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยที่ ๑ ได้ทำสัญญาเช่าห้องของโจทก์ จำเลยมิได้ปฏิบัติตามข้อสัญญาหลายข้อ และเอาห้องรายนี้ไปให้จำเลยที่ ๒ เช่าช่วง โดยไม่ได้รับความยินยอมของโจทก์ จึงขอให้ขับไล่ และเรียกค่าเสียหาย จำเลยให้การว่าจำเลยที่ ๒ เป็นบริวารของจำเลยที่ ๑ มิใช่ผู้เข่าข่วง จำเลยได้รับความคุ้มครองจาก พ.ร.บ. ควบคุมค่าเช่า และโจทก์มิได้เสียหาย ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ขับไล่จำเลย แต่ยกข้อค่าเสียหาย

จำเลยฎีกา,

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ทางพิจารณาที่ปรากฎมีเหตุผลให้ชี้ว่า ได้มีการให้เช่าช่วงจริง ฎีกาจำเลยมิได้โต้เถียงความข้อนี้ประการใด การให้เช่าช่วงนี้ ป.ม.แพ่งฯ ก็ดี, และ พ.ร.บ.ควบคุมค่าเช่าฯ ก็ดี ไม่คุ้มครองถึง

พิพากษายืน.