คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 252/2479

เรือที่ใช้ในการบรรทุกสินค้าซึ่งเจ้าของได้ปิดบังซ่อนเร้นเพื่อมิให้เสียภาษีนั้นย่อมเป็นของที่ต้องริบด้วย

ปัญหาที่ว่าจำเลยมีเจตนากระทำผิดหรือไม่เป็นปัญหาข้อเท็จจริง

ศาลเดิมปรับจำเลยคนละ 3300 บาทศาลอุทธรณ์แก้ไห้ปรับจำเลย 5000 บาท เช่นนี้เป็นการแก้น้อย ฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงไม่ได้

คดีได้ความว่า ท.จำเลยเป็นเจ้าของเรือ ข.จำเลยเป็นนายท้ายเรือ ใช้เรือนี้บรรทุกสินค้าจากปีนังเข้ามาเทียบท่าหยงสตาแล้วยื่นบัญชีสินค้าต่อเจ้าพนักงานศุลกากรเพื่อเสียภาษี แต่จำเลยปกปิดซ่อนเร้นสินค้าบางอย่างไว้โดยไม่ลงบัญชีเพื่อไม่เสียภาษี รวมราคาสินค้าที่กล่าวนี้ ๑๘๗๖๕ บาท ๖๐ สตางค์

ศาลเดิมพิพากษาปรับจำเลยคนละ ๓๓๐๐ บาทกับให้ริบสินค้าของกลางเสียส่วนเรือที่ใช้บรรทุกเห็นว่าไม่ควรริบ

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าศาลเดิมปรับน้อยไปจึงพิพากษาแก้ให้ปรับจำเลยคนละ ๕๐๐๐ บาท ให้ริบเรือของกลางที่ใช้บรรทุกเสียด้วยตามมาตรา ๓๒ แห่ง พ.ร.บ.ศุลกากร ๒๔๖๙ อ้างฎีกาที่ ๕๒๕/๒๔๗๓

ท.ผู้เดียวฎีกาว่า ๑.ไม่มีเจตนาจะไม่เสียภาษี เหตุที่ไม่ลงบัญชีเพราะหลงลืม ๒.ส่วนเรือไม่ควรริบ

ศาลฎีกาตัดสินว่าตามฎีกาข้อ ๑.นั้นเป็นปัญหาข้อเท็จจริง และเมื่อศาลล่างทั้ง ๒ ชี้ขาดต้องกันมาว่าจำเลยแสดงบัญชีเท็จโดยเจตนาจะหลีกเลี่ยงไม่เสียภาษีจริงดังโจทก์หา แม้ศาลอุทธรณ์จะแก้ไขให้ปรับเพิ่มขึ้นก็เป็นเรื่องแก้น้อย จำเลยจะฎีกาไม่ได้ตาม พ.ร.บ.ฎีกาอุทธรณ์ ๒๔๖๑ ม.๓ ส่วนฎีกาข้อ ๒.นั้นเห็นว่าตาม ม.๓๒ แห่ง พ.ร.บ.ข้างต้น กล่าวความไว้ชัดแล้วว่าหากใช้ในการซ่อนเร้นของที่ยังไม่ได้เสียภาษีแล้วให้ริบ พิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์