คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 254/2482

โจทก์ยึดทรัพย์จำเลยซึ่งเป็นลูกหนี้ตามคำพิพากษาผู้ร้อง ๆ ขัดทรัพย์ว่าจำเลยขายฝากให้ตนแล้วศาลมีอำนาจชี้ขาดว่านิติกรรมการขายฝากระหว่างจำเลยกับผู้ร้องทำให้โจทก์เสียเปรียบหรือไม่โดยที่โจทก์มิต้องไปฟ้องขอให้เพิกถอนนิติกรรมก่อน,

อ้างฎีกาที่ 181/2481,ยื่นคำร้องว่ามีความประสงค์จะแต่งทนายกรุงเทพฯอีกคนหนึ่งเพื่อสะดวกในการแถลงคารมาที่ศาลอุทธรณ์ ดังนี้ไม่ถือว่าเป็นคำแถลงความประสงค์ในการที่จะมาว่าคดีทีศาลอุทธรณ์่

โจทก์ชนะความจำเลยแล้วยึดที่ดิน ๒ แปลง ผุ้ร้อง ๆ ขัดทรัพย์ว่าจำเลยได้ทำสัญญาขายฝากไว้กับตน

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้ยกคำร้องขัดทรัพย์เสีย เพราะสัญญาขายฝากที่จำเลยกับผู้ร้องทำขึ้นนั้นเป็นนิติกรรมที่ลูกหนี้ทำขึ้นโดยรู้อยู่ว่าเป็นทางให้เจ้าหนี้เสียเปรียบและผู้ร้องก็รู้ด้วย

ผู้ร้องฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่าที่ผู้ร้องฎีกาคัดค้านว่าศาลอุทธรณ์ไม่ยอมให้ทนายของผู้ร้องแถลงการณ์ตามที่ร้องไว้นั้น เห็นว่าคำร้องของผู้ร้องมีว่า ผู้ร้องมีความประสงค์จะแต่งทนายที่กรุงเทพฯ อีกคนหนึ่งเพื่อสะดวกในการแถลงคาราที่ศาลอุทธรณ์ หาพอจะถือว่าเป็นคำแถลงความประสงค์ที่จะมาว่าคดีในขั้นอุทธรณ์ไม่ ฎีกาอีกข้อหนึ่งที่ว่า ศาลจะชี้ขาดในสำนวนชั้นขัดทรัพย์นี้ว่าสัญญาขายฝากที่ผู้ร้องอ้างทำให้โจทก์เสียเปรียบ โดยที่โจทก์มิได้ฟ้องขอให้เพิกถอนนิติกรรมก่อน ไม่ต้องด้วยความประมวลแพ่งฯ ม.๒๓๗ นั้น เห็นว่าโจทก์ยึดที่สวนรายนี้โดยอ้างว่าเป็นของจำเลย ผู้ร้องว่าเป็นของผู้ร้อง จึงมีประเด็นว่า ที่สวนนี้เป็นของจำเลยหรือผู้ร้องตามประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๒๘๘ ศาลอาจชี้ขาดในข้อนี้ได้โดยมิต้องไปฟ้องขอให้เพิกถอนตามนัยฎีกาที่ ๑๘๑/๒๔๘๑ และไม่ขัดต่อประมวลแพ่งฯ ม.๒๓๗ ด้วย จึงพิพากษาให้ยกฎีกาผู้ร้อง