คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2553/2515

กรณีที่ผู้ประกันผิดสัญญาประกันต่อศาล เพราะไม่ส่งตัวจำเลยมาศาลเพื่อฟังคำพิพากษาศาลอุทธรณ์นั้น ผู้ประกันจะอ้างว่าจำเลยเป็นโรคประสาทอย่างแรงจนไม่สามารถรู้สึกผิดชอบ ขอให้งดการพิจารณาคดีและดำเนินการไต่สวนข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญามาตรา 14 ดังนี้ หาชอบ ไม่ เพราะมาตราดังกล่าวนี้เป็นบทบัญญัติใช้สำหรับกรณีที่ได้ตัวจำเลยมาศาลแล้วและศาลจะต้องดำเนินการพิจารณาคดีเกี่ยวแก่ตัวจำเลยโดยตรง แต่กรณีที่ผู้ประกันผิดสัญญาประกันต่อศาลนั้นเป็นเรื่องเฉพาะตัวผู้ร้องที่ไม่นำจำเลยมาส่งศาลตามนัด

คดีนี้สืบเนื่องมาจากจำเลยได้กระทำความผิดตามพระราชบัญญัติป่าไม้ฯ ศาลชั้นต้นพิพากษาจำคุกจำเลย และริบไม้ของกลาง

จำเลยอุทธรณ์ และยื่นคำร้องขอให้ปล่อยชั่วคราว โดยมีนางจงดี ศุกระกาญจน์ ผู้ร้องเป็นผู้ขอประกันตัวจำเลยต่อศาลชั้นต้น ศาลชั้นต้นอนุญาต และให้ผู้ร้องทำสัญญาประกันตัวจำเลยไปจากศาลโดยตีราคาหนึ่งแสนบาท

ต่อมาศาลชั้นต้นหมายนัดให้โจทก์จำเลยและให้ผู้ร้องส่งตัวจำเลยมาศาลเพื่อฟังคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ ครั้นถึงวันนัด จำเลยไม่มาศาลและผู้ร้องไม่สามารถส่งตัวจำเลยมาศาลเพื่อฟังคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ได้ศาลชั้นต้นจึงมีคำสั่งว่าผู้ร้องผิดสัญญาประกัน ให้ปรับผู้ร้องหนึ่งแสนบาทตามสัญญาประกัน

ผู้ร้องอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ผู้ร้องฎีกาว่า จำเลยเป็นโรคจิตอย่างแรง ออกจากบ้านไปหาตัวไม่พบขอให้ศาลไต่สวนข้อเท็จจริงตามคำร้องของผู้ร้อง และสั่งงดการพิจารณาคดีไว้ชั่วคราว ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๔และยังไม่สมควรสั่งปรับผู้ร้อง ค่าปรับก็สูงเกินไป

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามมาตรา ๑๔ แห่งประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา เป็นบทบัญญัติใช้สำหรับกรณีที่ได้ตัวจำเลยมาศาลแล้ว และศาลจะดำเนินการพิจารณาคดีเกี่ยวแก่ตัวจำเลยโดยตรง แต่ในกรณีที่ผู้ร้อง(ผู้ประกัน) ผิดสัญญาประกัน ไม่นำจำเลยมาส่งศาลตามหมายนัดของศาลเป็นเรื่องเฉพาะตัวผู้ร้อง ฉะนั้น จึงหาจำเป็นที่ศาลชั้นต้นต้องไต่สวนถึงข้อเท็จจริงเกี่ยวกับโรคประสาทของจำเลย และสั่งงดการพิจารณาคดีไม่

พิพากษายืน