คดีนี้ได้ความว่าจำเลยสมคบกันทำร้ายนายช้างมีบาดเจ็บคือใบหูขวาถูกฟันขาดไปครึ่งหนึ่งจากตอนบนชิดกับศีรษะถึงกลางใบหูต้องรักษาอยู่ ๑๐ วันจึงลุกได้ โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษตามกฎหมายอาญามาตรา ๒๕๖,๒๕๔,๖๓
ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยฐานทำร้านร่างกายบาดเจ็บสาหัสตามมาตรา ๒๕๖
จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าศาลชั้นต้นไม่ได้จดบันทึกว่าบาดแผลของนายช้างทำให้รูปหน้าเสียโฉมหรือไม่ เพียงแต่ใบหูขาดประมาณครึ่งหนึ่งไม่ขาดด้วนทั้งหมด ไม่น่าจะทำให้รูปหน้าเสียโฉม จึงพิพากษาแก้ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตามมาตร๒๕๔
โจทก์ฎีกาว่าบาดแผลนายช้างถึงรูปหน้าเสียโฉมเป็นบาดแผลสาหัส
ศาลฎีกาเห็นว่าการวินิจว่ารูปหน้าเสียโฉมหรือไม่เป็นปัญหาข้อกฎหมายและใบหูเป็นส่วนหนึ่งของรูปหน้าประกอบรูปหน้าให้งาม เมื่อใบหูขาดไปครึ่งหนึ่งดังกล่าวแล้วย่อมทำให้รูปหน้าเสียโฉมติดตัวเป็นแผลสาหัสตามมาตรา ๒๕๖ (๖) จึงพิพากษาแก้ศาลอุทธรณ์โดยยืนตามศาลชั้นต้น