คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 257/2503

จำเลยเป็นคนขาเป๋เดินไม่ถนัดร่างกายเตี้ยสูงเพียง 147 เซนติเมตรผู้ตายเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ การที่ผู้ตายรูปร่างสูงใหญ่กว่าตรงเข้ามาจะฟันแล้วหกล้มจำเลยจึงฟันผู้ตายหลายที เพราะกลัวผู้ตายจะฟันเอาดังนี้ การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนโดยเจตนา

จำเลยที่ 1 ให้การภาคเสธ จำเลยที่ 2 ให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288, 83, 53 ให้จำคุกจำเลยที่ 1 ไว้ 14 ปี จำคุกจำเลยที่ 2 ตลอดชีวิต

จำเลยทั้ง 2 อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ โดยเชื่อว่าจำเลยที่ 1 แต่คนเดียวทำร้ายผู้ตาย ส่วนจำเลยที่ 2 ไม่เชื่อว่าได้สมคบกับจำเลยที่ 1 ทำร้ายผู้ตาย แต่วินิจฉัยต่อไปว่า จำเลยที่ 1 เป็นคนขาเป๋ เดินไม่ถนัด ร่างกายเตี้ย สูงเพียง147 เซนติเมตรผู้ตายเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ การที่ผู้ตายรูปร่างสูงใหญ่กว่าตรงเข้ามาจะฟันแล้วหกล้ม จำเลยที่ 1 จึงฟันผู้ตายหลายทีเพราะกลัวผู้ตายจะฟันเอา เป็นการป้องกันพอสมควรแก่เหตุ ไม่ควรมีความผิด