คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 257/2503

จำเลยเป็นคนขาเป๋เดินไม่ถนัดร่างกายเตี้ยสูงเพียง 147 เซนติเมตร ผู้ตายเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ การที่ผู้ตายรูปร่างสูงใหญ่กว่าตรงเข้ามาจะฟังแล้วหกล้ม จำเลยจึงฟันผู้ตายหลานที เพราะกลัวผู้ตายจะฟันเอา ดังนี้ การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยฐานฆ่าคนโดยเจตนา

จำเลยที่ ๑ ให้การภาคเสธ จำเลยที่ ๒ ให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยทั้งสองมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๓, ๕๓ ให้จำคุกจำเลยที่ ๑ ไว้ ๑๔ ปี จำคุกจำเลยที่ ๒ ตลอดชีวิต

จำเลยทั้งสอง อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ โดยเชื่อว่า จำเลยที่ ๑ แต่คนเดียวทำร้ายผู้ตาย ส่วนจำเลยที่ ๒ ไม่เชื่อว่าได้สมคบกับจำเลยที่ ๑ ทำร้ายผู้ตาย แต่วินิจฉัยต่อไปว่า จำเลย ที่ ๑ เป็นคนขาเป๋เดินไม่ถนัดร่างกายเตี้ยสูงเพียง ๑๔๗ เซนติเมตร ผู้ตายเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่ การที่ผู้ตายรูปร่างสูงใหญ่กว่าตรงเข้ามาจะฟังแล้วหกล้ม จำเลยจึงฟันผู้ตายหลานที เพราะกลัวผู้ตายจะฟันเอา ดังนี้ การกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันตัวพอสมควรแก่เหตุ ไม่ควรมีความผิด