คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 263/2496

กฎหมายลักษณะอาญามาตรา 39 ที่ว่า ถ้าโทษที่ควรเพิ่มและที่ควรลดมีกำหนดเสมอกัน ก็ให้หักกลบลบกันไป ไม่ต้องเพิ่มและไม่ต้องลดนั้น แม้ในคดีที่จำเลยต้องโทษประหารชีวิต ก็ย่อมนำมาตรา 39 นี้มาใช้ได้(อ้างฎีกาที่ 752/2483)

คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญามาตรา 300, 250 ให้ลงโทษบทหนักตามมาตรา 250 ให้ประหารชีวิตจะเพิ่มโทษตามมาตรา 72 อีกไม่ได้ตามมาตรา 35, 36 แต่จำเลยรับสารภาพชั้นสอบสวนเป็นประโยชน์แก่การพิจารณา จึงลดโทษให้ 1 ใน 3 คงให้จำคุกตลอดชีวิต ฯลฯ

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า โทษเพิ่มและลดมีกำหนดเสมอกันให้หักกลบลบกันไม่ต้องเพิ่มและไม่ต้องลด จึงพิพากษาแก้ให้ประหารชีวิตจำเลย

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยเคยต้องคำพิพากษา ให้ลงโทษมาแล้ว จะต้องเพิ่มโทษตามมาตรา 72 หนึ่งในสาม แต่ก็มีเหตุอันควรปรานีลดโทษให้ตามมาตรา 59 หนึ่งในสามเท่ากัน ซึ่งตามมาตรา 39 ว่า ถ้าโทษที่ควรเพิ่มและที่ควรลดมีกำหนดเสมอกัน ก็ให้หักกลบลบกันไป ไม่ต้องเพิ่มและไม่ต้องลด จึงเห็นด้วยคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ให้ยกฎีกาจำเลย

คงพิพากษายืน