คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 265/2481

ในคดีอาญาที่ศาลมีคำสั่งให้จำหน่ายคดีชั่วคราวเพราะจำเลยวิกลจริตนั้นเมื่อจำเลยหายป่วยแล้วโจทก์มีสิทธิยื่นคำร้องขอให้ศาลยกคดีนี้ขึ้นพิจารณาต่อไปได้

การที่จะนำบทบัญญัติในวิธีพิจารณาความแพ่งมาใช้กับความอาญานั้น ต้องนำมาใช้เท่าที่พอจะใช้ได้มิใช่นำมาใช้ได้เสมอไปทุกบททุกกรณี

เดิมโจทก์ฟ้องจำเลยหาว่าทำร้ายและหมิ่นประมาทเจ้าพนักงาน ในระหว่างพิจารณาปรากฎว่าจำเลยวิกลจริต ศาลจึงสั่งจำหน่ายคดีชั่วคราว มาบัดนี้โจทก์ยื่นคำร้องว่าจำเลยหายเป็นปกติแล้ว ขอให้ดำเนินคดีต่อไป

ศาลชั้นต้นสั่งให้โจทก์ทำฟ้องมายื่นใหม่

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามโดยอาศัยประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๒๐๐,๒๐๑

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาตัดสินว่าประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ม.๒๐๐,๒๐๑ เป็นบทบัญญัติฉะเพาะในเรื่องคู่ความขาดนัดเท่านั้น การที่จะนำบทบัญญัติในวิธีพิจารณาความแพ่งมาใช้กับความอาญานั้น จะต้องนำมาใช้เท่าที่พอจะใช้บังคับได้ มิใช่จะนำมาใช้ได้เสมอไปทุกบททุกกรณี การจำหน่ายคดีเพราะจำเลยวิกลจริตตาม ม.๑๔ แห่งประมวลวิธีพิจารณาอาญานั้น เป็นการจำหน่ายชั่วคราว เมื่อจำเลยหายวิกลจริตโจทก์ก็มีสิทธิตาม ม.๑๔ นี้เอง ที่จะร้องขอให้ศาลยกคดีขึ้นพิจารณาใหม่ได้ โดยมิต้องฟ้องใหม่เพราะไม่มีบัญญัติให้ทำเช่นนั้นเหมือนในคดีแพ่งอื่น อนึ่งถ้าหากจะต้องให้โจทก์เริ่มคดีใหม่แล้วจำเลยอาจต้องเสียเปรียบในทางคดีได้อีกด้วยจึงพิพากษาว่าโจทก์มีสิทธิยื่นคำร้องให้ศาลยกคดีขึ้นพิจารณาต่อไปได้โดยอาศัย ม.๑๔ แห่งประมวลวิธีพิจารณาความแพ่ง ให้ศาลชั้นต้นดำเนินการต่อไปตามกระบวนความ