คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 266/2497

โจทก์จำเลยเคยเป็นความกัน ฟ้องขอให้แสดงว่าที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิของโจทก์ คดีถึงที่สุดโดยศาลพิพากษาว่า ที่พิพาทเป็นของโจทก์แล้ว โจทก์มาฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลย โดยอ้างว่า จำเลยทำนาในนาพิพาทโดยไม่มีอำนาจ เมื่อปรากฎว่าโจทก์มีทางที่จะเรียกค่าเสียหายที่ได้เกิดขึ้นแล้ว แม้จะเกิดขึ้นต่อไปรวมไปในฟ้องโจทก์ในคดีก่อนได้อยู่แล้วแต่โจทก์ไม่เรียกร้องเสียในคดีก่อนนั้น จะมาฟ้องเรียกภายหลัง ก็ย่อมเป็นฟ้องซ้ำ ( อ้างฎีกาที่ 744/2496 )

โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลยเป็นเงิน ๕๒๕๐ บาท ในฐานที่จำเลยเข้าไปทำนา ซึ่งเป็นของวัดนางชำ โดยไม่มีอำนาจ

จำเลยต่อสู้กรรมสิทธิในนาพิพาท

ศาลชั้นต้นพิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้จำเลยใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ ฯลฯ

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาพิจารณาแล้ว ได้ความว่า โจทก์จำเลยเป็นความกันในคดีก่อนขอให้ศาลแสดงว่า ที่ดินแปลงนี้เป็นมรดกตกได้แก่วัดนางชำ แม้ในคดีนี้จะเป็นเรื่องฟ้องเรียกค่าสินไหมทดแทนก็ดี แต่ประเด็นที่จะต้องพิจารณาก็เนื่องมาจากมูลฐานเดียวกัน คือจำเลยได้เข้าทำนาในที่ดินรายพิพาทของโจทก์โดยมิชอบด้วยกฎหมายหรือไม่ กรณีต้องด้วยวรรคแรกของ ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๑๔๘ จึงเป็นฟ้องซ้ำตามนัยแห่งคำพิพากษาฎีกาที่ ๗๔๔/๒๔๙๖

จึงพิพากษากลับ ให้ยกฟ้อง