คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 267/2502

เดิมผู้มีชื่อในโฉนดคนหนึ่งฟ้องขับไล่ผู้เข้ามาบุกรุกปลูกเรือนโรงในที่พิพาทเป็นจำเลย จำเลยต่อสู้ว่าที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของตนในทางครอบครอง ดังนั้น ไม่จำเป็นที่จำเลยในคดีนั้นจะต้องเรียกผู้มีชื่อในโฉนดคนอื่น ๆ ผู้กรรมสิทธิ์ร่วมเข้ามาเป็นคู่ความผู้มีชื่อในโฉนดเหล่านั้นรู้เรื่องที่พิพาทกันดีแล้ว แต่มิได้เข้ามาร่วมเป็นคู่ความด้วย เมื่อโจทก์ในคดีนั้นแพ้คดีคำพิพากษาในคดีนั้น ใช้ยันผู้มีชื่อในโฉนดคนอื่น ๆ ได้.

ความว่า ที่พิพาทเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินซึ่งมีชื่อนายแฉ่ง นางเฟื่องเป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์ ภายหลังได้เป็นมรดกตกทองมายังจำเลยในคดีนี้ เมื่อพ.ศ. ๒๔๙๐ นายอ๊ะได้เป็นโจทก์ฟ้องนายผล เป็นจำเลย หาว่าบุกรุกเข้าไปปลูกเรือนโรงในที่พิพาท คดีถึงที่สุดโดยศาลอุทธรณ์พิพากษาว่านายผลได้กรรมสิทธิที่พิพาทในทางครอบครอง และพิพากษายกฟ้องคดีนายอ๊ะ ต่อมานายผลได้ยื่นคำร้องต่อหอทะเบียนที่ดินให้ทำการแบ่งแยกจำเลยที่ ๓ ร้องคัดค้าน โจทก์จึงฟ้องเป็นคดีนี้ ขอให้ศาลแสดงกรรมสิทธิ์และจัดการแบ่งแยกที่พิพาทให้โจทก์

ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาให้โจทก์ชนะคดี

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่โจทก์ถูกนายอ๊ะฟ้องคดีก่อน โจทก์ต่อสู้ว่า ที่พิพาทเป็นกรรมสิทธิ์ของโจทก์ในทางครอบครอง ดังนั้น จังไม่จำเป็นที่โจทก์จะต้องร้องขอเรียกจำเลยคนอื่นซึ่งมีชื่อในโฉนดเข้ามาเป็นคู่ความด้วย จำเลยคนอื่น ๆ เป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์ร่วมกับนายอ๊ะรู้ความที่นายอ๊ะฟ้องโจทก์ดี แต่คนเหล่านั้นมิได้เข้ามาเป็นโจทก์ร่วมกับนายอ๊ะ เมื่อนายอ๊ะแพ้คดีคำพิพากษาคดีนั้น ย่อมใช้ยันจำเลยเหล่านั้นได้.

พิพากษายืน