คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 269/2480

ได้รับอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่นแต่เวลาซื้อฝิ่นมาจำหน่ายเอาไปเก็ไว้เสียที่อื่นเพราะร้านไม่มั่นคงพอ เมื่อจะจำหน่ายก็เอามาที่ร้านฉะเพาะเท่าที่ต้องการดังนี้ ต้องมีผิดฐานนำฝิ่นออกนอกร้าน และศาลต้องริบฝิ่นนั้นด้วย ความผิดฐานนำฝิ่นออกนอกร้านที่จะอ้างความจำเป็นขึ้นเป็นข้อแก้ตัวนั้นต้องพิเคราะห์เป็นเรื่อง ๆ ไป

ได้ความว่าจำเลยได้รับอนุญาตให้ตั้งร้านจำหน่ายฝิ่น เมื่อจำเลยซื้อฝิ่นมาจากเจ้าพนักงาน จำเลยก็นำเอาไปเก็บไว้ที่ร้านของจำเลยอีกแห่งหนึ่งซึ่งตั่งอยุ่ใกล้เคียงกันถึงเวลาจำหน่ายเท่าใด จำเลยก็เอาฝิ่นมาแต่ฉะเพาะเท่านั้นไปจำหน่ายที่ร้านฝิ่นของจำเลยเป็นวัน ๆ ไป เพราะปรากฎว่าร้านฝิ่นจำเลยไม่มั่นคงพอ ทั้งตามสัญญาที่จำเลยทำกับรัฐบาลก็มิได้กำหนดว่าจะต้องเก็บฝิ่นไว้ที่ไหน เจ้าพนักงานไปตรวจพบจับฝิ่นได้ที่ร้านขายของของจำเลยรวม ๑๙ ตำลึง โจทก์จึงขอให้ลงโทษแลริบฝิ่นของกลาง

ศาลชั้นต้นวินิจฉัยว่า จำเลยกระทำโดยสุจริตเพื่อความปลอดภัย ทั้งสัญญาที่ทำกับรัฐบาลก็ไม่ได้กำหนดว่าให้เก็บฝิ่นไว้ที่ใดแน่นอน จึงพิพากษาให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาเห็นว่าการนำฝิ่นออกนอกร้านแม้โดยสุจริตก็ไม่พ้นผิดเว้นแต่จะเกิดความจำเป็นเป็นเรื่อง ๆ ไป สำหรับเรื่องนี้เห็นว่าไม่จำเป็น

ส่วนข้อที่ริบฝิ่นของกลางนั้นเห็นว่าตาม ม.๖๙ แห่งพ.ร.บ.ฝิ่น ฝิ่นของกลางนี้เป็นเครื่องให้เกิดการกระทำผิด ฉะนั้นจึงต้อ

ริบ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์ทีให้ปรับจำเลยตาม พ.ร.บ.ฝิ่น พ.ศ.๒๔๗๒ ม.๒๒-๕๓-๕๘ แลให้ริบฝิ่นของกลาง