ได้ความว่า โจทก์ให้ ย. ข้าราชการเช่าเรือนมีกำหนดนับแต่วันที่ ๑๑ ธันวาคม ๒๔๘๙ ต่อมาเดือนธันวาคม ๒๔๙๐ ย.ถูกทางราชการส่งไปช่วยปราบโรคระบาดสัตว์ที่จังหวัดอื่น ไม่มีกำหนดกลับ ย.มอบให้ ส.ดูแลรักษาบ้านแทน ส.ให้จำเลยเข้าไปอยู่แทน โจทก์เก็บค่าเช่าเรือนหลังนี้มาจนถึงเดือนกรกฎาคม ๒๔๙๑ จึงงดเก็บ ครั้นครบกำหนดสัญญาเช่า โจทก์ไปดูบ้านเหนจำเลยอยู่ได้บอกให้ออกไปก็ไม่ยอมออก จึงมาฟ้องขับไล่และเรียกค่าเสียหาย จำเลยต่อสู้อยู่เฝ้าบ้าน ย. มิใช้บริวารของ ย. หรือผู้เช่า
ศาลชั้นต้นเห็นว่า โจทก์ยังไม่ได้เลิกหรือฟ้องคดีเลิกสัญญากับ ย. จำเลยเฝ้าบ้านแทน ย. ผู้เช่ามิได้ละเมิดพิพากษายกฟ้อง
ศาลอุทธรณ์เห็นว่า จำเลยไม่มีสิทธิจะอยู่ในบ้านโจทก์พิพากษาขับไล่จำเลยและบริวารและให้ใช้ค่าเสียหายเดือนละ ๒๕ บาท
จำเลยฎีกา
ศาลฎีกาเห็นว่า ข้อต่อสู้ของจำเลยไม่มีเหตุจะอ้างอิงได้ตามกฎหมาย จำเลยมิได้มีสัญญาต่อโจทก์ สัญญาที่ ย. ทำไว้ต่อโจทก์ก็ครบกำหนดแล้ว และ ย. ก็มิได้อยู่ที่เรือนรายนี้ถูกย้ายไปต่างจังหวัดไม่มีกำหนดกลับ จำเลยเข้ามาอยู่โดยไม่ได้รับความยินยอมของโจทก์ จำเลยจะอาศัยอำนาจและคำสั่งของ ส. ผู้ได้รับคำสั่งจาก ย. มาเป็นข้อแก้ตัวและต่อสู้อำนาจของโจทกผู้มีสิทธิบริบูรณ์อยู่ในเวลานี้หาได้ไม่
พิพากษายืน