คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2717/2527

ของมีค่าตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 620หมายถึงทรัพย์สินที่มีคุณค่าอันมีลักษณะพิเศษทำนองเดียวกับเงินทองตรา ธนบัตร ธนาคารบัตร ตั๋วเงิน พันธบัตร ใบหุ้น ใบหุ้นกู้ ประทวนสินค้า อัญมณี แต่ยาฆ่าแมลง 7 กล่อง ราคา 1 หมื่นบาทเศษ เป็นทรัพย์สินธรรมดาสามัญทั่ว ๆ ไป เท่านั้นไม่ใช่ของมีค่าตาม มาตรา 620 แม้ผู้ส่งจะไม่ได้บอกราคาไว้ ผู้ขนส่งก็ต้องรับผิดใช้ราคา เมื่อสินค้านั้น สูญหาย

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยที่ 1 ชดใช้เงิน 10,786.12 บาท แก่โจทก์พร้อมดอกเบี้ย ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยที่ 1 ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "ปัญหาจะต้องวินิจฉัยตามฎีกาของจำเลยที่ 1 มีว่า ยาฆ่าแมลงเป็นของมีค่าตามความหมายแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 620 หรือไม่ พิเคราะห์แล้วเห็นว่าประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 620 วรรคแรกบัญญัติว่า "ผู้ขนส่งไม่ต้องรับผิดในเงินทองตรา ธนบัตร ธนาคารบัตร ตั๋วเงิน พันธบัตร ใบหุ้น ใบหุ้นกู้ ประทวนสินค้า อัญมณี และของมีค่าอย่างอื่น ๆ หากมิได้รับบอกราคา หรือสภาพแห่งของไว้ในขณะที่ส่งมอบแก่ตน" คำว่า "ของมีค่า" ตามความหมายแห่งบทบัญญัติดังกล่าว หมายถึงทรัพย์สินที่มีคุณค่าอันมีลักษณะทำนองเดียวกับเงินทองตรา ธนบัตร ธนาคารบัตร ตั๋วเงิน พันธบัตร ใบหุ้น ใบหุ้นกู้ ประทวนสินค้า และอัญมณียาฆ่าแมลงเป็นทรัพย์สินธรรมดาสามัญทั่ว ๆ ไปเท่านั้น จึงถือไม่ได้ว่าเป็นของมีค่าตามความหมายแห่งมาตรา 620 ศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว ฎีกาจำเลยที่ 1 ฟังไม่ขึ้น"

พิพากษายืน ให้จำเลยใช้ค่าทนายความชั้นฎีกา 400 บาท แทนโจทก์