คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 272/2498

โจทก์บรรยายฟ้องเป็นในความว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ดินแปลงหนึ่ง ได้ขายให้แก่จเลยบางส่วน แต่ได้โอนชื่อทางทะเบียนเป็นชื่อจำเลยเป็นเจ้าของทั้งแปลง ส่วนของโจทก์ที่ยังเหลือโจทก์ฝากจำเลยไว้ เพราะการแบ่งแยกโฉนดไม่สดวก ดังนี้ถือได้ว่าโจทก์บรรยายฟ้องได้ความขัดแล้วว่าเป็นเรื่องนิติกรรมอำพราง เป็นเรื่องทำสัญญาขายอำพรางสัญญาฝาก โจทก์จึงมีสิทธินำสืบถึงนิติกรรมที่อำพรางไว้ได้ ไม่ต้องห้ามตาม วิ.แพ่ง ป.ช.ญครั้งที่ 4/2498

โจทก์ฟ้องว่า โจทก์เป็นเจ้าของที่ดินโฉนดเลขที่ ๔ ตำบลสวนหลวง อำเภอพระโขนง จังหวัดพระนคร เนื้อที่ ๒๐ ไร่ ต่อมาโจทก์ได้โอน ขายให้จำเลยที่ ๑,๒ ซึ่งเป็นบุตรเขยบุตรสาวเสีย ๑๗ ไร่ ๑ งาน ๘๐ วา ส่วนที่เหลือโจทก์ได้ฝากไว้โดยยังไม่ได้แบ่งแยกโฉนดและใช้ชื่อจำเลยทั้งสองเป็นผู้ถือกรรมสิทธิ์แทน เพราะการแบ่งแยกลำบาก โจทก์ก็ชราแล้ว บัดนี้โจทก์ประสงค์จะแบ่งแยก จำเลยขัดขืน จึงขอให้ศาลแสดงว่าที่พิพาทเป็นของโจทก์ให้จัดการแบ่งแยกโฉนด

จำเลยให้การว่าโจทก์ขายให้ทั้งหมด ไม่เคยรับฝากที่พิพาทไว้

ศาลชั้นต้นสั่งเรื่องหน้าที่นำสืบว่า ฟ้องโจทก์เข้าใจได้ว่าเป็นเรื่องนิติกรรมอำพราง ให้โจทก์สืบก่อน

จำเลยอุทธรณ์คำสั่ง

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า การยอมให้โจทก์สืบเช่นนี้ย่อมเป็นการสืบเปลี่ยนแปลงเอกสารกรมธรรม์สัญญา ต้องห้าม ฟ้องโจทก์ไม่ได้กล่าวว่าเป็นนิติกรรมอำพราง พิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลชั้นต้นย้อนสำนวนไปพิจารณาใหม่ แต่มีความเห็นแย้งว่าควรให้โจทก์สืบพะยานได้ และถ้าโจทก์สืบไม่ได้ก็ชอบที่จะพิพากษายกฟ้องโจทก์ไปเลย

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ตามฟ้องกล่าวไว้ชัดแจ้งแล้วถึงเรื่องฝากและเรื่องขาย จึงเห็นได้ว่าเป็นเรื่องกล่าวอ้างว่าเป็นนิติกรรมอำพรางว่า โจทก์จำเลยมีความประสงค์จะผูกพันกันในเรื่องฝากที่ดินที่ยังเหลืออยู่ แต่ไม่ต้องการเปิดเผย ดังความเห็นศาล ชั้นต้น และความแย้งศาลอุทธรณ์ จึงพิพากษากลับ ให้ศาลชั้นต้นพิจารณาต่อไป