คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 276/2515

จำเลยถือมีดพร้ายาวประมาณ 2 ศอก ในท่าเงื้อจะฟันวิ่งไล่ตามหลังผู้เสียหายไปเป็นระยะทาง 10 วา และห่างกันเพียง 2 วา การกระทำของจำเลยดังนี้ใกล้ชิดต่อ ผลแห่งการทำร้าย ถือว่าเป็นการลงมือกระทำความผิดแล้ว แต่กระทำไปไม่ตลอดเพราะผู้เสียหายวิ่งเร็ว จำเลยไล่ไม่ทัน แม้ฟันไม่สำเร็จก็ต้องมีความผิดฐานพยายามทำร้ายร่างกาย

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดดาบยาวประมาณ ๒ ฟุต วิ่งไล่ทำร้ายผู้เสียหายขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๐, ๒๙๕

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้อง ให้จำคุก ๑ เดือน

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับยกฟ้องโจทก์

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า จำเลยถือมีดพร้ายาวประมาณ ๒ ศอก ในท่าเงื้อจะฟันและวิ่งไล่ตามหลังผู้เสียหายห่างกันเพียง ๒ วา และการไล่ทำร้ายในระยะกระชั้นชิดดังกล่าวเป็นระยะทางถึง ๑๐ วา ย่อมแสดงถึงเจตนาของจำเลยที่จะทำร้ายผู้เสียหายอย่างชัดแจ้ง แม้การฟันไม่สำเร็จสมดังเจตนาของจำเลย จำเลยก็ต้องมีความผิดฐานพยายามทำร้ายผู้เสียหายตามโจทก์ฟ้อง

พิพากษากลับคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ให้บังคับคดีไปตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น