คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 277/2482

จำเลยเคยต้องโทษฐานมีฝิ่นมาแล้ว มาต้องโทษฐานมีฝิ่นซึ่ง พ.ร.บ.ฝิ่นให้จำคุกเป็นฐานไม่เข็ดหลาบด้วยนั้นศาลก็ยกเอากฎหมายอาญา มาตรา 40 มายกโทษจำเลยได้, พฤตติการณ์ที่ไม่ควรยกโทษจำคุกให้ตามมาตรา 40

จำเลยมีฝิ่นเถื่อนที่มิใช่ของรัฐบาลไว้ขาย และก่อนคดีนี้จำเลยเคยถูกศาลพิพากษาปรับฐานมีฝิ่นเถื่อนมาครั้งหนึ่งแล้ว

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.๖๘ แห่งพ.ร.บ.ฝิ่นจำคุก ๑๐ วัน ปรับ ๕๐ บาท แต่โทษจำให้ยกเสียตามมาตรา ๔๐ แห่งกฎหมายอาญา

ศาลอุทธรณ์เห็นว่า ม.๖๘ แห่ง พ.ร.บ.ฝิ่นเป็นบทเพิ่มโทษเป็นพิเศษ จำนำมาตรา ๔๐ แห่งกฎหมายอาญามาใช้แก่คดีนี้มิได้พิพากษาแก้ให้ลงโทษจำคุกจำเลยไปทีเดียว

ศาลฎีกาตัดสินว่า การยกอาญาจำคุกตาม ม. ๔๐ แห่งกฎหมายอาญาเป็นกฎหมายที่ให้ใช้ในคดีอาญาทั่วไป และไม่เป็นการขัดแย้งกับ ม. ๖๘ แห่ง พ.ร.บ.ฝิ่น เพราะมาตรานี้เป็นบทเพิ่มโทษผู้เคยกระทำผิด พ.ร.บ.ฝิ่นให้หนักขึ้นเท่านั้น ส่วน ม. ๔๐ กฎหมายอาญามีความประสงค์ว่าผู้ที่ต้องคำพิพากษาโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ ก็ให้ศาลใช้ดุลยพินิจยกอาญาจำคุกเสียได้ จึงพิพากษาแก้ศาลอุทธรณ์ในขอ้กฎหมายดังกล่าวแล้ว แต่โทษนั้นเห็นว่าไม่สมควรยกคงยืนตาม.