คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 277/2490

ฟ้องว่าจำเลยลักทรัพย์ของผู้มีชื่อ ทางพิจารณาได้ความว่าผู้นั้นเป็นเพียงผู้ดูแลรักษาทรัพย์นั้นดังนี้ ถือว่าผู้นั้นเป็นผู้เสียหายไม่ใช่ข้อเท็จจริงต่างกับฟ้อง

ฟ้องกล่าวถึงทรัพย์ที่ถูกคนร้ายลักไปแล้วกล่าวว่าจำเลยลักหรือรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้าย แม้ไม่ระบุว่าจับได้จากจำเลยหรือจำเลยได้กระทำอย่างอื่นใดแก่ทรัพย์นั้น ก็ไม่ถือว่าเป็นฟ้องเคลือบคลุม

โจทก์ฟ้องว่ามีคนร้ายลักกระบือของนายจันไป เจ้าทรัพย์ตามได้กระบือคืน ทั้งนี้โดยจำเลยทั้งสองบังอาจสมคบกันเป็นคนร้ายลัก หรือมิฉะนั้นจำเลยทั้งสองสมคบกันรับทรัพย์ของกลางไว้โดยรู้ว่าเป็นทรัพย์ได้มาโดยการกระทำผิดกฎหมาย ขอให้ลงโทษตาม ม. ๒๙๓, ๒๙๔, ๓๒๑

ศาลชั้นต้นสืบพะยานได้ปาก ๑ แล้ว โจทก์ขอแก้ฟ้องว่ากระบือเป็นของนายเนื้อ ส่วนนายจันทร์เป็นผู้ดูแลรักษาแทน ศาลชั้นต้นสั่งไม่อนุญาต เมื่อสืบพะยานเสร็จแล้วยกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์เห็นว่าฟ้องของโจทก์ไม่ได้ภาษา และไม่ได้กล่าวว่าจำเลยทำอะไรอันจะต้องได้ว่าจำเลยลักหรือรับกระบือโดยรู้ว่าเป็นของร้าย จึงพิพากษายกฟ้อง

โจทก์ฎีกา ศาลฎีกาเห็นว่า นายจันทร์ เป็นบุตร์เขยนายเนื้อ ๆ มอบกระบือให้นายจันทร์ดูแลแทน นายจันทร์ย่อมได้ชื่อว่าเป็นผู้เสียหาย มิใช่เรื่องผิดเจ้าของและทำให้จำเลยหลงต่อสู้ ข้อเท็จจริงจึงไม่ต่างกับฟ้อง ส่วนคำบรรยายฟ้อง ก็เพียงพอที่จะให้จำเลยเข้าใจได้ดีแล้วว่า ถูกหาว่าลักหรือรับไว้โดยรู้ว่าเป็นของร้ายส่วนลักษณะของการกระทำ เช่นขี่ไปหรือจูงไป หรือรับฝากรับจำนำเป็นพละความ จึงให้ยกคำพิพากษาศาลล่างทั้งสอง ให้ศาลชั้นต้นวินิจฉัยข้อเท็จจริงแล้วพิพากษาใหม่