คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 277/2502

คดีอาญาที่ศาลชั้นต้นตัดสินจำคุกจำเลยตลอดชีวิต และโจทก์จำเลยไม่อุทธรณ์ ศาลชั้นต้นส่งสำนวนมายังศาลอุทธรณ์ เพื่อพิจารณาพิพากษาตาม ป.วิ.อาญา มาตรา 245 เมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น คำพิพากษาของศาลอุทธรณ์ย่อมถึงที่สุดตาม มาตรา 245 วรรค 2.

คดีนี้ ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามกฎหมายลักษณะอาญา มาตรา ๒๔๙ ลงโทษาประหารชีวิต ลดฐานรับสารภาพกึ่งหนึ่ง ตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๗๘ ประกอบด้วยมาตรา ๕๒ จำคุกจำเลยตลอดชีวติ

โจทก์จำเลยไม่อุทธรณ์ ศาลชั้นต้นส่งสำนวนมายังศาลอุทธรณ์ ตาม ป.วิ. อาญา มาตรา ๒๔๕

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา ศาลชั้นต้นสั่งรับ

ศาลฎีกาเห็นว่าคำพิพากษาของศาลอุทธรณ์ย่อมถึงที่สุดตาม ป.วิ.อาญา มาตรา ๒๔๕ วรรค ๒

ให้ยกฎีกา.