คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2777/2528

ผู้เสียหายเป็นชู้กับภริยาจำเลยซึ่งมิได้จดทะเบียนสมรสกันในระหว่างที่ จำเลยต้องโทษจำคุก เมื่อจำเลยพ้นโทษแล้ววัน ใดที่จำเลยไม่อยู่บ้านผู้เสียหาย ก็มาหลับนอนกับภริยา จำเลย ที่บ้านจำเลย เช้าวันเกิดเหตุในขณะที่จำเลยกำลังเดินเข้าบ้านผู้เสียหายได้เตะต่อยจำเลยก่อน จำเลยซึ่งมีอายุมากกว่าผู้เสียหายมากสู้ผู้เสียหายไม่ได้จึงวิ่งไป คว้ามีดมาฟันผู้เสียหาย การกระทำของจำเลยจึงเป็นการป้องกันสิทธิของตนให้พ้นภยันตรายซึ่งเกิดจากการประทุษร้าย อันละเมิดต่อกฎหมายและเป็นภยันตรายที่ใกล้จะถึงแต่จำเลย ใช้มีดทั้งด้ามและใบมีดยาว 1 ฟุต ใบมีดกว้าง 4 นิ้ว ฟันผู้เสียหายหลายทีจนผู้เสียหายได้รับอันตรายแก่กายเป็นบาดแผลรวม 8 แห่ง แต่ไม่ถึงแก่ความตายบาดแผลที่สำคัญคือท้ายทอยยาว 15 เซนติเมตร ลึก 7 เซนติเมตรที่หน้าผากยาว 5 เซนติเมตรลึกถึงกะโหลกศีรษะ การกระทำของจำเลยจึงเป็นการกระทำโดยมีเจตนาฆ่าและเป็นการป้องกันเกินสมควรแก่เหตุ

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้มีดฟันผู้เสียหายหลายครั้งโดยเจตนาฆ่า แต่ผู้เสียหายไม่ถึงแก่ความตาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๐, ๒๘๘

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๘๐, ๒๘๘

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า จำเลยถูกผู้เสียหายกดขี่ข่มเหงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรมและการกระทำของจำเลยเป็นการป้องกันโดยชอบด้วยกฎหมาย พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยใช้มีดทั้งด้ามและใบมีดยาวประมาณ ๑ ฟุตเฉพาะใบมีดกว้าง ๔ นิ้ว ฟันผู้เสียหายหลายทีที่ท้ายทอย หน้าผาก แขนทั้งสองข้างตะโพกและขา บาดแผลที่อวัยวะสำคัญคือที่ท้ายทอย ยาว ๑๕ เซนติเมตรลึก ๗ เซนติเมตร ที่หน้าผากขวายาว ๕ เซนติเมตร ลึกถึงกะโหลกศีรษะ ฟังได้ว่าจำเลยใช้มีดฟันผู้เสียหายโดยเจตนาฆ่า เช้าวันเกิดเหตุ หลังจากผู้เสียหายหลับนอนกับนางอุบลภริยาจำเลยซึ่งมิได้จดทะเบียนสมรสกันที่บ้านจำเลยตลอดคืนแล้วผู้เสียหายเดินออกจากบ้านจำเลย ในขณะที่จำเลยกำลังเดินเข้าบ้าน ผู้เสียหายได้เตะต่อยจำเลยก่อน โดยมิได้ใช้ไม้ตีจำเลยซึ่งมีอายุมากกว่าผู้เสียหายมาก สู้ผู้เสียหายไม่ได้จึงวิ่งไปคว้ามีดมาฟันผู้เสียหาย การกระทำของจำเลยจึงเป็นการกระทำเพื่อป้องกันสิทธิของตนให้พ้นภยันตรายซึ่งเกิดจากการประทุษร้ายอันละเมิดต่อกฎหมายและเป็นภยันตรายที่ใกล้จะถึง แต่จำเลยใช้มีดทั้งด้ามและใบมีดยาว ๑ ฟุต เฉพาะใบมีดกว้าง ๔ นิ้ว ฟันผู้เสียหายหลายที จนผู้เสียหายได้รับอันตรายแก่กายเป็นบาดแผลรวม ๘ แห่ง บาดแผลที่สำคัญคือท้ายทอยยาว ๑๕ เซนติเมตร ลึก ๗ เซนติเมตรที่หน้าผากยาว ๕ เซนติเมตร ลึกถึงกะโหลกศีรษะ การกระทำของจำเลยจึงเป็นการป้องกันเกินสมควรแก่เหตุ

พิพากษากลับเป็นว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๐ ประกอบด้วยมาตรา ๖๘, ๖๙