คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 28/2479

คดีที่ศาลล่างพิพากษาต้องกันให้ส่งจำเลยไปไว้ยังโรงเรียนดัดสันดานหรือเรียกประกันทานบนตามม.57 ข้อ 2-3 นั้นจำเลยจะฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ อ้างฎีกาที่ 581/2477

คดีนี้ศาลชั้นต้นฟังข้อเท็จจริงว่าจำเลยทั้งสามคนได้สมคบกันพยายามฆ่า ก.ให้ตายจริง มีผิดตามม.๒๕๐ ข้อ ๓ ประกอบด้วยม.๖๐ ให้จำคุกคนละ ๑๖ ปี แต่ต.จำเลยเป็นเด็กอายุยังไม่ครบ ๑๔ ปี จึงได้ส่งตัวไปไว้โรงเรียนดัดสันดานตาม ม.๕๗ ข้อ๓ แต่อย่าให้เกินกว่าอายุ ๑๘ ปี

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าการกระทำของจำเลยแยกกันได้ จึงพิพากษาว่า ท. กับ ก. จำเลยมีผิดตามม.๒๔๙ และ ๖๐ ให้จำคุกคนละ ๑๒ ปี ส่วนต. จำเลยมีผิดตาม ม.๒๕๔ แต่ให้เรียกประกันทานบนจากผู้ปกครองมีกำหนด ๓ ปีตามม.๕๗ ข้อ ๒ ถ้าเรียกไม่ได้ให้ส่งไปไว้โรงเรียนดัดสันดานตาม ม.๕๗ ข้อ ๓ มีกำหนด ๑ ปี

จำเลยทั้ง ๓ คนฎีกา

ศาลฏีกาพิพากษาวาคดีสำหรับตัว ต.นั้นเมื่อศาลอุทธรณ์พิพากษาให้เรียกประกันทานบนจากผู้ปกครองหรือส่งตัวไปไว้โรงเรียนดัดสันดานแล้ว จำเลยฎีกาไม่ได้ตามแบบอย่างฎีกาที่ ๕๘๑/๒๔๗๗ นอกนั้นยืนตามศาลอุทธรณ์ ให้ยกฎีกาจำเลยเสีย