คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 281/2490

สัญญาเช่าระบุว่า ให้เช่ากันตลอดไป แต่มิได้จดทะเบียนการเช่านั้นแม้จะถือว่าเช่ากันเกินสามปี ก็สมบูรณ์เพียง 3 ปี

เช่าเพื่อประกอบการค้า ไม่เข้าอยู่ในความคุ้มครองของพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่าในภาวะคับขัน

ศาลล่างฟังว่า ในหนังสือสัญญาเช่ามีว่า ผู้เช่าให้เงินกินเปล่า 1,000 บาท ผู้ให้เช่าอนุญาตให้เช่าต่อไปจนตลอดจะไม่เรียกแป๊ะเจี๊ยะอีก และผู้เช่าได้ทำการค้าขายในห้องเช่า ผู้ให้เช่าและผู้เช่าตายแล้ว คงเหลือแต่โจทก์จำเลย ซึ่งเป็นทายาทของผู้ให้เช่าและผู้เช่านับแต่ทำสัญญาจนเกิดฟ้องร้องเกิน 23-24 ปีแล้ว บัดนี้โจทก์บอกเลิกสัญญาเช่าและฟ้องขับไล่

ศาลล่างทั้งสองพิพากษาขับไล่

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การเช่ามิได้จดทะเบียน แม้เช่ากันมีกำหนดกว่าสามปี การเช่าก็คงสมบูรณ์เพียง 3 ปี ตั้งแต่ทำสัญญาจนฟ้องร้องเป็นเวลา 23-24 ปีแล้วจึงเป็นการเช่าโดยไม่มีกำหนดเวลาโจทก์ได้บอกเลิกสัญญาโดยชอบแล้ว การเช่ารายนี้เช่าเพื่อประกอบการค้าจึงไม่อยู่ในความคุ้มครองตามพระราชบัญญัติควบคุมค่าเช่า 2486 และ 2488 ส่วน พระราชบัญญัติปี 2489 นั้นเพิ่งใช้ภายหลังที่จำเลยอยู่โดยละเมิดแล้ว จะนำมาใช้บังคับไม่ได้ จึงพิพากษายืนตามศาลล่าง