คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 281/2496

ความผิดฐานขนสุราโดยไม่ได้รับอนุญาตตามมาตรา 11 แห่งพระราชบัญญัติภาษีชั้นในนั้นมุ่งหมายถึงการขนน้ำสุราที่ชอบด้วยกฎหมายไปต่างตำบลถ้าหากน้ำสุราที่ขนเป็นน้ำสุราที่ผิดกฎหมายแล้ว ย่อมไม่อยู่ในบังคับแห่งบทมาตรานี้และแม้จะเป็นเวลาที่ใช้พระราชบัญญัติสุราพ.ศ.2493 แล้วก็ตามก็ยังมีบทความทำนองเดียวกับ พระราชบัญญัติภาษีชั้นในดังกล่าวแล้วจึงยังไม่เป็นผิดตาม พระราบัญญัติภาษีชั้นในและพระราชัญญัติสุรา พ.ศ.2493 (อ้างฎีกาที่ 38/2493)

โจทก์ฟ้องจำเลยให้การรับสารภาพตามฟ้องว่า จำเลยบังอาจมีสุรากลั่น 710.975 ลิตร โดยรู้ว่าเป็นสุราที่ทำขึ้นโดยมิได้รับอนุญาตและจำเลยได้บังอาจทำการขนสุราดังกล่าว จากจังหวัดพระนครและธนบุรีเข้ามาในจังหวัดชุมพร โดยมิได้รับใบอนุญาตขนสุรา ฯลฯ

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยฐานมีสุราที่ทำขึ้นฝ่าฝืนกฎหมายเท่านั้น จะเอาผิดฐานขนสุราไม่มีใบขนด้วยไม่ได้ เพราะเป็นน้ำสุราที่ผิดกฎหมาย

โจทก์อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า กรณีขนน้ำสุราที่ผิดกฎหมายหาอยู่ในบังคับแห่งบทกฎหมายมาตรา 11 แห่ง พระราชบัญญัติภาษีชั้นในว่าด้วยการขนน้ำสุราไปต่างตำบล ให้มีหนังสือเพื่อขอใบอนุญาตไม่ แม้คดีนี้จะเป็นเวลาที่ใช้ พระราชบัญญัติสุรา พ.ศ. 2493 แล้วก็ตาม ก็ยังมีบทความทำนองเดียวกับ พระราชบัญญัติภาษีชั้นในที่ศาลฎีกา ได้เคยวินิจฉัยมาแล้ว

จึงพิพากษายืน