คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 281/2496

ความผิดฐานขนสุราโดยไม่ได้รับอนุญาตตามมาตรา 11 แห่ง พ.ร.บ.ภาษีชั้นในนั้น มุ่งหมายถึงการขนน้ำสุราที่ชอบด้วยกฎหมายไปต่างตำบล ถ้าหากน้ำสุราที่ขนเป็นน้ำสุราที่ผิดกฏหมายแล้ว ย่อมไม่อยู่ในบังคับแห่งบทมาตรานี้และแม้จะเป็นเวลาที่ใช้ พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. 2493 แล้วก็ตาม ก็ยังมีบทความทำนองเดียวกับ พ.ร.บ.ภาษีชั้นในดังกล่าวแล้ว จึงยังไม่เป็นผิดตาม พ.ร.บ.ภาษีชั้นในและ พ.ร.บ.สุรา พ.ศ.2493.

(อ้างฎีกาที่ 38/2493)

โจทก์ฟ้องจำเลยให้การรับสารภาพตามฟ้องว่า จำเลยยังอาจมีสุรากลั่น ๗๑๐.๙๗๕ ลิตร โดยรู้ว่าเป็นสุราที่ทำขึ้นโดยมิได้รับอนุญาต และจำเลยได้บังอาจทำการขนสุราดังกล่าว จากจังหวัดพระนครและธนบุรี เข้ามาในจังหวัดชุมพร โดยมิได้รับใบอนุญาตขนสุรา ฯลฯ

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำเลยฐานมีสุราที่ทำขึ้นฝ่าฝืนกฎหมายเท่านั้น จะเอาผิดฐานขนสุราไม่มีใบขนด้วยไม่ได้เพราะเป็นน้ำสุราที่ผิดกฎหมาย

โจทก์อุทธรณ์, ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกา เห็นว่า กรณีขนน้ำสุราที่ผิดกฎหมายหาอยู่ในบังคับแห่งบทกฎหมายมาตรา ๑๑ แห่ง พ.ร.บ.ภาษีชั้นในว่าด้วยการขนน้ำสุราไปต่างตำบล ให้มีหนังสือเพื่อขอใบอนุญาต ไม่ แม้คดีนี้จะเป็นเวลาที่ใช้ พ.ร.บ.สุรา พ.ศ. ๒๔๙๓ แล้วก็ตามก็ยังมีบทความทำนองเดียวกับ พ.ร.บ.ภาษีชั้นในที่ศาลฎีกา ได้เคยวินิจฉัยมาแล้ว

จึงพิพากษายืน