คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 287/2497

โจทย์ฟ้องจำเลยหาว่า เจ้าพนักงานไม่ออกดตราจองที่ดินให้โจทก์ เพราะจำเลยไปร้องคัดค้าน แต่ทางพิจารณาได้ความว่าเจ้าพนักงานไม่ออกดตราจองให้โจทก์เพราะโจทก์ยังไม่เคยเข้าครอบครองที่ดินนั้นเลยจำเลยจะคัดค้านหรือไม่ ก็ไม่อาจทำให้โจทก์ได้ตราจองตามขอได้ ดังนี้ จำเลยจึงไม่ได้เป็นผู้ทำละเมิดต่อโจทก์

โจทย์ฟ้องว่า ที่ดินพิพาทเป็นของโจทก์ที่ ๑ ยกให้โจทก์ที่ ๒ ๆ ไปยื่นคำร้องขอออกโฉนดตราจองต่อเจ้าพนักงานที่ดิน จำเลยไปร้องคัดค้านเป็นเหตุให้โจทก์ที่ ๒ ไม่ได้รับตราจอง จึงขอให้ศาลสั่งห้ามจำเลย อย่าให้ขัดขวางในการที่โจทก์จะออกโฉนดตราจอง

จำเลยต่อสู้ว่า ที่พิพาทเป็นของบิดามารดาจำเลย ฯลฯ

ศาลชั้นต้นพิพากษาห้ามมิให้จำเลยเกี่ยวข้องในที่ดินแปลงนี้ ห้ามมิให้ขัดขวางในการที่โจทก์จะขอรับหนังสือสำคัญสำหรับที่พิพาท

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่าโจทก์เข้าใจผิดคิดว่าตนมีกรรมสิทธิในที่ดินรายนี้แล้ว ความจริงโจทก์ยังไม่อาจมีกรรมสิทธิในที่ดินรายนี้ได้ ดั่งนี้ เมื่อโจทก์ที่ ๒ ไปยื่นคำร้องขอตราจองต่อเจ้าพนักงานที่ดิน ๆ สอบสวนเห็นว่าโจทก์ที่ ๒ ไม่ได้เป็นผู้ครอบครองทำประโยชน์ในที่ดินนั้น เจ้าพนักงานที่ดินก็ไม่ออกตราจองให้ จำเลยจะคัดค้านอย่างไรหรือไม่ ก็ไม่อาจทำให้โจทก์ที่ ๒ ได้ตราจองตราคำขอนั้นได้ จำเลยจึงไม่ได้เป็นผู้ทำละเมิดตต่อโจทก์ที่ ๑ หรือ โจทก์ที่ ๒ แต่ประการใดศาลอุทธรณ์พิพากษาชอบแล้ว

จึงพิพากษายืน