คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 293/2491

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่ดินของโจทก์ 2 โฉนด ราคา 400 บาท ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลยตามฟ้อง แต่ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า ที่ดินเป็นของโจทก์เพียงโฉดเดียว อีกโฉนดหนึ่ง จำเลยครอบครองนาจนได้กรรมสิทธิ์แล้ว ดังนี้ ถือว่าศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ไขเล็กน้อย ฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้

โจทก์ฟ้องขอให้ขับไล่จำเลยออกจากที่ดินโฉนดที่ ๑๑๒ และ ๑๑๓ ซึ่งมีราคา ๔๐๐ บาท อ้างเหตุว่า จำเลยอาศัยและกลับเถียงกรรมสิทธิ์

จำเลยต่อสู้

ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลย

ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่า ที่ดินโฉนด ๑๑๒ จำเลยครอบครองมาเกิน ๑๐ ปีแล้ว จำเลยย่อมได้กรรมสิทธิ์ ส่วนโฉนด ๑๑๓ คงเป็นของโจทก์

โจทก์ ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า คดีนี้มีทุนทรัพย์เพียง ๔๐๐ บาท ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้คำพิพากษาศาลชั้นต้นเล็กน้อย ย่อมฎีกาในข้อเท็จจริงไม่ได้ จึงให้ยกฎีกาโจทก์เสีย