คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 294/2525

ความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 157 นั้นจะต้องเป็นกรณีที่เจ้าพนักงานปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ เพื่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้หนึ่งผู้ใดดังนั้น เมื่อโจทก์ไปยื่นคำคัดค้านเกี่ยวกับที่ดินและจำเลยก็ได้รับคำคัดค้านของโจทก์ไว้ดำเนินการต่อไป ถือได้ว่าจำเลยปฏิบัติการไปตามหน้าที่โดยชอบแล้ว แม้จำเลยจะกล่าวต่อ โจทก์ว่า "มึงมาค้านแล้ว ทำไมมึงมาค้านอีก ฯลฯ" ต่อไปอย่าเข้ามาทำนาที่กูรังวัดไว้ รู้จักว่ากูเป็นที่ดินใหญ่ไหม ขืนดื้อทำไปต้องเป็นข้าวของคนอื่น ฯลฯ" ก็ไม่ทำให้โจทก์เสียหายเกี่ยวกับคำคัดค้านของโจทก์ เพราะการกล่าวถ้อยคำดังกล่าวหาใช่เป็นการปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ไม่

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยรับราชการเป็นเจ้าหน้าที่บริหารงานที่ดินอำเภอ มีหน้าที่รับคำร้องและคำร้องคัดค้านต่าง ๆ จากประชาชน โจทก์ได้นำคำคัดค้านเรื่องที่ดินของโจทก์ไปยื่นต่อจำเลย จำเลยอ่านดูคำร้องคัดค้านแล้วได้กล่าววาจาด่าโจทก์ซึ่งหน้าและต่อหน้าธารกำนัลอันเป็นการรังแกหรือข่มเหงโจทก์ ทำให้โจทก์ได้รับความอับอายหรือเดือดร้อนรำคาญในที่สาธารณสถาน และเป็นการเจตนาปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๕๗, ๓๙๓, ๓๙๗

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วเห็นว่าฟ้องโจทก์ในข้อหาตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๕๗ ไม่มีมูล พิพากษายกฟ้องข้อหานี้ ส่วนข้อหาตามมาตรา ๓๙๓, ๓๙๗ มีมูล ให้ประทับฟ้องโจทก์ไว้

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า จำเลยรับราชการเป็นเจ้าพนักงานที่ดิน มีหน้าที่เกี่ยวกับที่ดินที่ประชาชนมาติดต่อ โจทก์ได้ไปยื่นคำคัดค้านเกี่ยวกับที่ดินของโจทก์ต่อจำเลยที่สำนักงานที่ดิน จำเลยอ่านดูคำคัดค้านแล้วได้พูดว่า "มึงมาค้านแล้ว ทำไมมึงมาค้านอีก เจ้ากฎหมายใหญ่ อี ม.ศ. ๘ อีทนายทะแนะใหญ่ ต่อไปอย่าเข้ามาทำนาที่กูรังวัดไว้ รู้จักว่ากูเป็นที่ดินใหญ่ไหม ขืนดื้อทำไปต้องเป็นข้าวของคนอื่น กูรังวัดห้ามไว้แล้ว" เห็นว่า ความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา ๑๕๗ จะต้องเป็นกรณีที่เจ้าพนักงานปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบ เพื่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้หนึ่งผู้ใด เมื่อจำเลยได้รับคำคัดค้านของโจทก์ไว้ดำเนินการต่อไป ถือได้ว่าจำเลยปฏิบัติการไปตามหน้าที่โดยชอบแล้วมิได้ทำให้โจทก์เกิดความเสียหายเกี่ยวกับคำคัดค้านนี้ แต่อย่างใด การที่จำเลยกล่าวคำดังกล่าวข้างต้น จึงหาใช่เป็นการปฏิบัติหรือละเว้นการปฏิบัติหน้าที่โดยมิชอบเพื่อให้เกิดความเสียหายแก่โจทก์ไม่ ฟ้องโจทก์จึงไม่มีมูลความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๑๕๗

พิพากษายืน