คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 295/2481

คน 1 ลักทรัพย์ที่เขาวางลืมไว้แล้วส่งให้แก่อีกคน 1 ซึ่งอยู่ใกล้กัน และรู้เห็นในการนั้นคนนั้นรับมาซ่อนไว้ เจ้าทรัพย์มาตามก็ไม่ได้คืนดังนี้ มีผิดฐานลักทรัพย์ทั้ง 2 คน อ้างฎีกาที่ 728/2458 ที่ 107/2461

ได้ความว่าเจ้าทรัพย์ไปซื้อของที่จำเลยที่ ๑ แล้วลืมกะเป๋าสตางค์ไว้จำเลยที่ ๑ จึงหยิบกะเป๋านั้นส่งให้จำเลยที่ ๒ ซึ่งนั่งอยู่ใกล้กัน เจ้าทรัพย์ไปได้สัก ๓ วานึกขึ้นได้จึงกลับมาถามหา จำเลยที่ ๑ ว่าไม่เห็นเจ้าทรัพย์ถามคนที่นั่งติดกับจำเลยที่ ๑ คนนั้นชี้มือมาที่จำเลยที่ ๑ เจ้าทรัพย์จึงหันมาถามจำเลยที่ ๑ ๆ ปฏิเสธแลปัดพกผ้าซิ่นให้ดู เป็นอันว่าเจ้าทรัพย์ไม่ได้ทรัพย์คืน โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยทั้ง ๒ ฐานลักทรัพย์ตาม ม.๒๙๓

ศาลชั้นต้นลงโทษตาม ม.๒๙๓

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าจำเลยที่ ๒ ร่วมมือกับจำเลยที่ ๑ ภายหลัง เมื่อการลักทรัพย์สำเร็จแล้วจึงมีผิดเพียงฐานรับของโจรแต่โจทก์มิได้ฟ้องฐานนี้ จึงให้ปล่อยตัวจำเลยที่ ๒

ศาลฎีกาตัดสินว่าเมื่อเจ้าทรัพย์ลืมกะเป๋าไว้นั้น จำเลยที่ ๒ อยู่ที่นั้นได้รู้เห็นด้วยเมื่อจำเลยที่ ๑ ส่งให้จำเลยที่ ๒ ก็รับมาซ่อนไว้เจ้าทรัพย์มาถามหาก็ไม่ได้เพราะการช่วยเหลือของจำเลยที่ ๒ การลักจึงสำเร็จสมประสงค์ จึงถือว่าจำเลยที่ ๒ ได้สมคบร่วมมือในการลักด้วย จึงพิพากษายืนตามศาลชั้นต้น