คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 299/2503

เดิมที่ดินของโจทก์เป็นที่ดินแปลงเดียวกับของ ก. และ ว. และเป็นของบิดาโจทก์ ต่อมาบิดาโจทก์ตาย ที่ดินแปลงนั้นได้แบ่งแยกตกได้แก่โจทก์ ก. และ ว. ที่ดินของโจทก์อยู่ด้านในโจทก์จึงมีสิทธิผ่านที่ดินของ ก. และ ว. ออกสู่ทางสาธารณได้ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1350 โจทก์หามีสิทธิผ่านออกในที่ดินแปลงอื่นไม่

โจทก์ฟ้องว่า ที่ดินของโจทก์อยู่ในที่ล้อม ไม่มีทางออกสู่ทางสาธารณะ จึงขอให้จำเลยทั้งสองเปิดทางเดินให้โจทก์

จำเลยให้การว่า ไม่เคยมีทางเดินในที่ของจำเลย ที่ดินของโจทก์มิได้ตกในที่ล้อม ทิศตะวันตกติดทางสาธารณะ

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยเปิดทางเดินให้โจทก์

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ที่ดินของโจทก์เดิมเป็นที่ผืนเดียวกับที่นายแกล้ม นายวุฒิ และนายกลิ่น และเป็นของนายกลับบิดาโจทก์นายกลับตายมา 15 ปีแล้ว โจทก์ไม่ได้ใช้ทางพิพาทมาเกิน 10 ปีแล้วโจทก์ย่อมหมดสิทธิในที่พิพาทในฐานะเป็นที่มีภารจำยอมตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1399 เมื่อ 2 ปีมานี้ โจทก์เข้าปลูกเรือนในที่ของโจทก์ซึ่งถูกแบ่งแยกมา ดังนั้นตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1350 โจทก์มีสิทธิใช้ทางเดินออกได้ในที่ดินของนายแกล้ม ซึ่งอยู่ติดกับทางสาธารณะโดยผ่านที่ของนายวุฒิเล็กน้อย โจทก์หามีสิทธิผ่านที่จำเลยไม่

พิพากษายืน