คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2990/2536

จำเลยอ้อนวอนขอให้ผู้ตายกลับมาอยู่กับจำเลยเพื่อช่วยเลี้ยงดูบุตรจำเลยไม่ยอมให้กลับขอให้พูดกันให้รู้เรื่อง ผู้ตายไม่ยอมทั้งได้พูดว่าเบื่อขี้หน้าและถ่มน้ำลายรดหน้าจำเลยกับด่าว่าต่าง ๆ นา ๆจำเลยโมโหจึงวิ่งไปหยิบขวานที่วางอยู่ใกล้ ๆ ผู้ตายพูดท้าให้ฟันจำเลยจึงฟันผู้ตาย เป็นเรื่องสามีภริยามีปากเสียงทะเลาะกันตามปกติส่วนที่ผู้ตายด่าว่าจำเลยต่าง ๆ นา ๆ นั้นก็ไม่ได้ความว่าผู้ตายด่าว่าจำเลยด้วยถ้อยคำอย่างไร ดังนี้ จะถือว่าจำเลยถูกข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรมหาได้ไม่ การที่จำเลยใช้ขวานเป็นอาวุธฟันผู้ตายถึงแก่ความตายจึงมิใช่เพราะเหตุบันดาลโทสะ แต่เป็นเพราะจำเลยโกรธเคืองผู้ตายที่ไม่ยอมกลับไปอยู่ด้วย

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยใช้ขวานเป็นอาวุธฟันทำร้ายร่างกายนางมณีวรรณ โอชาวัฒน์ จำนวนหลายครั้งโดยเจตนาฆ่าเป็นเหตุให้นางมณีวรรณได้รับอันตรายแก่กายถึงสาหัสเป็นการกระทำโดยทรมานและโดยกระทำทารุณโหดร้าย ทำให้นางมณีวรรณถึงแก่ความตายขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 289 ริบอาวุธขวานของกลาง

จำเลยให้การรับสารภาพว่า ฆ่าผู้ตายจริง แต่ไม่ได้ฆ่าโดยทรมานและไม่ได้กระทำทารุณโหดร้าย ที่ฆ่าเพราะจำเลยบันดาลโทสะ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า จำเลยมีความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 288 ให้ลงโทษจำคุก 18 ปี คำให้การของจำเลยเป็นประโยชน์แก่การพิจารณาอยู่บ้างมีเหตุบรรเทาโทษลดโทษให้หนึ่งในสามตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 78 คงลงโทษจำคุก 12 ปี ริบอาวุธขวานของกลาง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัย ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าระหว่างเกิดเหตุมีจำเลยกับผู้ตายแต่ลำพังเพียง 2 คน จำเลยอ้อนวอนขอให้ผู้ตายกลับมาอยู่กับจำเลยเพื่อช่วยเลี้ยงดูบุตร ผู้ตายไม่ยอม กลับบอกจำเลยว่าหากไม่มีใครเลี้ยงดูบุตรก็ให้ยกให้คนอื่นหรือไม่ก็ให้ไปเป็นขอทาน ทั้งได้พูดว่าเบื่อขี้หน้ากับได้ถ่มน้ำลายรดหน้าจำเลยและได้ด่าว่าจำเลยต่าง ๆ นา ๆ จำเลยโมโหจึงได้ฟันผู้ตาย เช่นนี้เป็นเรื่องสามีภริยามีปากเสียงทะเลาะกันตามปกติ ส่วนที่ผู้ตายด่าว่าจำเลยต่าง ๆ นา ๆ นั้นก็ไม่ได้ความว่ามีถ้อยคำอย่างไร ดังนั้น จะถือว่าจำเลยถูกข่มเหงอย่างร้ายแรงด้วยเหตุอันไม่เป็นธรรมหาได้ไม่ การที่จำเลยใช้ขวานเป็นอาวุธฟันผู้ตายถึงแก่ความตายจึงมิใช่เหตุเพราะบันดาลโทสะ หากแต่เป็นเพราะจำเลยโกรธเคืองผู้ตายที่ผู้ตายไม่ยอมกลับไปอยู่ด้วย

พิพากษายืน