คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 307/2491

ซื้อที่มือเปล่าจากผู้ที่อ้างตนว่าเป็นเจ้าของ โดยทราบอยู่แล้วว่า มีผู้ครอบครองอย่างเจ้าของอยู่หลายปีแล้ว ทั้งเมื่อขอทำสัญญาซื้อขายกันที่อำเภอ ผู้ครอบครองอยู่นั้นก็ได้ร้องคัดค้านไว้อีก แต่อำเภอกลับทำสัญญาซื้อขายให้ไป โดยเข้าใจผิดว่า ผู้ครอบครองไม่ติดใจคัดค้านแล้วนั้น ถือว่า ผู้ซื้อไม่สุจริต ไม่ได้รับความคุ้มครองตาม ป.พ.พ.มาตรา 1300.

โจทก์ครอบครองที่นาพิพาทอย่างเจ้าของเกินสิบปี จำเลยที่ ๑ ขอขายที่พิพาทแก่จำเลยที่ ๒ ต่ออำเภอ โจทก์ได้คัดค้าน ทางอำเภอเรียกจำเลยที่ ๑ มาเปรียบเทียบ ครั้งที่ ๑ โจทก์ป่วยมาไม่ได้ ครั้งที่ ๒ - ๓ โจทก์ไม่ทราบกำหนดนัดจึงไม่ได้มา ทางอำเภอเห็นว่า โจทก์ไม่มาตามกำหนดนัด จึงทำสัญญาซื้อขายให้จำเลยที่ ๑ - ๒ โจทก์จึงมาฟ้อง

ศาลชั้นต้นพิพากษาขับไล่จำเลย

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง โดยเห็นว่า จำเลยที่ ๒ ได้รับความคุ้มครองตามมาตรา ๑๓๐๐

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาเห็นว่า ก่อนซื้อจำเลยที่ ๒ ทราบดีแล้วว่า โจทก์ครอบครองที่พิพาทซึ่งเป็นที่มือเปล่าอยู่หลายปี ทั้งโจทก์ก็ได้ร้องคัดค้านไว้ที่อำเภอด้วย จะเรียกว่าเป็นการสุจริตกระไรได้ เมื่อไม่ได้ความว่าจำเลยที่ ๒ ซื้อโดยสุจริต จำเลยที่ ๒ ก็หาได้ที่เป็นของตนไม่ จึงพิพากษากลับให้บังคับคดีตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น