คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 307/2525

โจทก์บรรยายฟ้องมีข้อความติดต่อกันไปว่า จำเลยทั้งสามร่วมกันสั่งจ่ายเช็คธนาคารกรุงเทพ จำกัด สำนักงานใหญ่ ลงวันที่ 26 เมษายน 2522 ชำระหนี้ให้โจทก์ ครั้นวันที่ 4 พฤษภาคม 2522 โจทก์ได้นำเช็คดังกล่าวไปเข้าบัญชีของโจทก์ที่ธนาคารกรุงเทพ จำกัด สาขาพาหุรัด เพื่อเรียกเก็บเงินตามเช็ค ปรากฏว่าธนาคารกรุงเทพ จำกัด สำนักงานใหญ่ ปฏิเสธการจ่ายเงินและคืนเช็คให้โจทก์ดังนี้ ย่อมเข้าใจได้ว่าวันที่ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คนั้นเป็นวันเดียวกันกับวันที่โจทก์นำเช็คเข้าบัญชีเพื่อเรียกเก็บเงินนั้นเอง ฟ้องของโจทก์จึงเป็นฟ้องที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับเวลา ซึ่งเกิดการกระทำผิดแล้ว เป็นฟ้องที่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158 (5)

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติว่าด้วยความผิดอันเกิดจากการใช้เช็ค พ.ศ. ๒๔๙๗ มาตรา ๓

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้องแล้วให้ประทับฟ้อง

จำเลยที่ ๑ และที่ ๓ ให้การปฏิเสธ ส่วนจำเลยที่ ๒ สั่งจำหน่ายคดีชั่วคราว

ศาลชั้นต้นสืบพยานโจทก์จำเลยแล้ววินิจฉัยว่า คำฟ้องของโจทก์ไม่บรรยายวันที่ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินซึ่งเป็นวันที่เกิดการกระทำผิด คำฟ้องจึงไม่ชอบด้วยกฎหมาย พิพากษายกฟ้อง

โจทก์อุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายกคำพิพากษาศาลชั้นต้น ให้ศาลชั้นต้นพิพากษาใหม่ตามรูปคดี

จำเลยที่ ๑ และที่ ๓ ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า โจทก์ฟ้องว่า จำเลยทั้งสามร่วมกันออกเช็คพิพาทเป็นเช็คธนาคารกรุงเทพ จำกัด สำนักงานใหญ่ สั่งจ่ายเงิน ๕๐๐,๐๐๐ บาท ลงวันที่ ๒๖ เมษายน ๒๕๒๒ เพื่อชำระหนี้ให้โจทก์ และบรรยายต่อไปมีข้อความติดต่อกันว่า ครั้นวันที่ ๔ พฤษภาคม ๒๕๒๒ โจทก์นำเช็คดังกล่าวไปเข้าบัญชีของโจทก์ที่ธนาคารกรุงเทพ จำกัด สาขาพาหุรัด เพื่อเรียกเก็บเงินตามเช็ค ปรากฏว่าธนาคารกรุงเทพ จำกัด สำนักงานใหญ่ ปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คและคืนเช็คโดยอ้างเหตุว่าผู้สั่งจ่ายให้ติดต่อก่อนดังนี้ เห็นว่าการที่โจทก์บรรยายฟ้องมีข้อความติดต่อกันไปเช่นนี้ ย่อมเข้าใจว่าวันที่ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คนั้น เป็นวันเดียวกันกับวันที่โจทก์นำเช็คเข้าบัญชีเพื่อเรียกเก็บเงินคือวันที่ ๔ พฤษภาคม ๒๕๒๒ นั้นเอง ฟ้องโจทก์จึงเป็นฟ้องที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับเวลาซึ่งเกิดการกระทำผิด กล่าวคือมีวันที่ธนาคารปฏิเสธการจ่ายเงินตามเช็คแล้ว จึงเป็นฟ้องที่ชอบด้วยประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา ๑๕๘(๕)

พิพากษายืน