คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 309/2479

จำเลยไม่ได้สมคบกับพวกไปลักหรือปล้นทรัพย์ แต่เวลาปล้นนั้นจำเลยอยุ่บนเรือนด้วย พวกของจำเลยได้เก็บทรัพย์มาส่งจำเลย ๆ ก็รับทรัพย์นั้นแล้วพากันหนีไป พฤตติการณ์เช่นนี้จำเลยมีความผิด

(หมายเหตุ แต่จะเป็นผิดฐานตัวการหรือสมรู้นั้นไม่มีฎีกาในประเด็นข้อนี้ ถึงแม้จะได้ความว่าเป็นตัวการก็แก้โทษจำเลยไม่ได้ ฉะนั้นศาลฎีกาจึงไม่วินิจฉัยถึง)

ได้ความว่า จำเลยกับพวกพากันไปขออาหารแลพักอาศัยที่บ้านผู้ตาย พอผู้ตายหลับพวกจำเลยได้ชวนจำเลยฆ่าผู้ตายเพื่อเอาทรัพย์ จำเลยห้ามปรามก็ไม่ฟังกลับขู่ว่าถ้าไม่ร่วมใจกระทำด้วยจะฆ่าจำเลยเสีย จำเลยจึงนิ่งอยู่ ที่ ๆ พูดกันนั้นอยู่นอกห้อง พูดกันแล้วพวกของจำเลยก็เข้าไปในห้องช่วยกันตีผู้ตายตายแล้วเก็บเอาทรัพย์มาส่งให้จำเลยบ้าง ถือไว้เองบ้างแล้วพากันโดดเรือนหนีไป

ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.๓๐๑,๖๕-๕๙ ศาลอุทธรณ์ยืน

จำเลยฎีกาว่ากระทำไปโดยความจำเป็นเพราะอยู่ในที่บังคับ

ศาลฎีกาไม่เชื่อว่าจำเลยกระทำไปโดยมีเหตุจำเป็น จึงพิพากษายืน