คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 315/2479

คำของผู้ตายที่บอกเล่าแก่ผู้อื่นจะรับฟังเป็นพะยานหลักฐานได้ จะต้องปรากฎว่า ผู้ตายคิดว่าตนจะตายโดยไม่มีหวังจะรอด

จำเลยต้องหาว่ากระทำการปล้นทรัพย์แลทำร้าย ข.พวกเจ้าทรัพย์ถึงแก่ความตาย โจทก์มีคำของ บ.มาเบิกความว่า พะยานไปที่บ้านเจ้าทรัพย์พบ ข.ถูกยิงแลถูกตีหลายแผล มีอาการหนัก แต่ยังพูดได้ ข.บอกพะยาน่าจำได้ว่าเป็นจำเลย แลต่อมาอีก ๑ ชั่วโมงจึงตาย

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คำบอกเล่านั้นก่อนที่จะรับฟังเป็นหลักฐานตามกฎหมายต้องปรากฎว่าในเวลาผู้ตายพูดเช่นนั้น ผู้ตายคิดว่าตนจะตาย ไม่มีหวังจะรอด แต่ปรากฎตามคำเบิกความของ บ.โจทก์ไม่ได้สืบถึงความข้อนี้ จึงยังไม่พอฟังว่า ข.คิดว่าตนจะตายไม่มีหวังจะรอด คำของ บ.ในเรื่องที่ว่าจำเลยเป็นผู้ร้ายรายนี้จึงฟังไม่ได้ พิพากษายืนตามศาลชั้นต้น ให้ยกฟ้องโจทก์