คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3192/2526

คดีฟ้องเรียกค่าเช่าอสังหาริมทรัพย์อันมีทุนทรัพย์ไม่เกินสองหมื่นบาท และขอให้ขับไล่จำเลยผู้เช่าออกจากอสังหาริมทรัพย์ซึ่งในขณะยื่นคำฟ้องอาจให้เช่าได้ไม่เกินเดือนละสองพันบาท จำเลยอุทธรณ์ว่ามิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา เป็นอุทธรณ์ข้อเท็จจริงต้องห้ามตาม ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 224 ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยให้เป็นการไม่ชอบ และต้องห้ามฎีกาตาม มาตรา 249

ศาลชั้นต้นพิจารณาคดีโจทก์ไปฝ่ายเดียวโดยจำเลยทั้งสองขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณา แล้วพิพากษาให้ขับไล่จำเลยทั้งสองและบริวารออกจากที่ดินพิพาท ให้ชำระค่าเช่าที่ค้างและค่าเสียหาย จำเลยทั้งสองยื่นคำร้องขอยื่นคำให้การและได้มีการพิจารณาคดีนี้ใหม่ ศาลชั้นต้นสั่งยกคำร้องศาลอุทธรณ์พิพากษายืน จำเลยทั้งสองฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยข้อกฎหมายว่า "คดีนี้โจทก์ฟ้องเรียกร้องค่าเช่าอสังหริมทรัพย์ อันมีทุนทรัพย์ไม่เกินสองหมื่นบาท และขอให้ขับไล่จำเลยทั้งสองซึ่งเป็นผู้เช่าออกจากอสังหาริมทรัพย์ ซึ่งในขณะยื่นคำฟ้องอาจให้เช่าได้ไม่เกินเดือนละสองพันบาท ที่จำเลยทั้งสองอุทธรณ์ว่าจำเลยทั้งสองมิได้จงใจขาดนัดยื่นคำให้การและขาดนัดพิจารณานั้น เป็นอุทธรณ์ข้อเท็จจริง อุทธรณ์ของจำเลยทั้งสองจึงต้องห้ามตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 224 ที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยให้เป็นการไม่ชอบและต้องห้ามฎีกาตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 249"

พิพากษาให้ยกคำพิพากษาศาลอุทธรณ์ และยกฎีกาของจำเลยทั้งสองค่าฤชาธรรมเนียมชั้นอุทธรณ์เป็นพับ คืนค่าธรรมเนียมศาลชั้นฎีกาให้จำเลยทั้งสอง