คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3246/2527

จำเลยใช้มีดโต้ยาว 50 เซนติเมตร เฉพาะคมยาว 30 เซนติเมตร เงื้อขึ้นฟันมายังบริเวณคอหรือบ่าผู้เสียหายแต่ไม่ถูก คมมีดฝังลงในเนื้อไม้ลูกกรงครึ่งเซนติเมตรยาว 3 เซนติเมตร แสดงว่าได้ฟันไปอย่างแรง หากคมมีดถูกบริเวณอวัยวะดังกล่าวย่อมทำให้ถึงแก่ความตายได้ ซึ่งจำเลยย่อมเล็งเห็นผลดังกล่าวแล้ว จำเลยจึงมีความผิดฐานพยายามฆ่าผู้อื่น

โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา ๒๘๘, ๘๐

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่าจำเลยมีความผิดตามฟ้อง

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษากลับให้ยกฟ้อง

โจทก์ฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ข้อเท็จจริงฟังได้ว่าตามวันเวลาเกิดเหตุจำเลยได้ใช้อาวุธมีดโต้ฟันผู้เสียหาย ๑ ที แต่ผู้เสียหายหลบเสียทัน คมมีดจึงไม่ถูกร่างกายของผู้เสียหาย เช่นนี้เห็นว่าการที่จำเลยใช้มีดโต้ซึ่งทั้งด้ามทั้งคมยาว ๕๐ เซนติเมตร เฉพาะส่วนคมยาวประมาณ ๓๐ เซนติเมตร เงื้อขึ้นฟันมายังบริเวณคอหรือบ่าของผู้เสียหายอันเป็นอวัยวะส่วนสำคัญของร่างกาย และปรากฏว่าคมมีดได้ฝังจมลงในเนื้อไม้ลูกกรงกั้นระเบียงถึงครึ่งเซนติเมตร ยาว ๓ เซนติเมตร แสดงให้เห็นว่าจำเลยได้ฟันไปอย่างแรง หากคมมีดถูกบริเวณอวัยวะดังกล่าวของผู้เสียหายย่อมมีผลทำให้ถึงแก่ความตายได้ ซึ่งจำเลยย่อมเล็งเห็นผลดังกล่าวแล้ว ดังนี้จำเลยจึงมีความผิดฐานพยายามฆ่าผู้อื่น

พิพากษากลับ ให้ลงโทษจำเลยตามคำพิพากษาศาลชั้นต้น