โจทก์ฟ้องว่าจำเลยขายเนื้อโคสูงกว่าราคาที่ทางราชการกำหนดผิดพระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคและของอื่น ๆ ในภาวะคับขัน พ.ศ. 2488 มาตรา 4(3) ประกาศคณะกรรมการควบคุมเครื่องอุปโภคบริโภคและของอื่น ๆ ในภาวะคับขัน (ฉบับที่ 6) พ.ศ. 2488 เรื่องควบคุมเครื่องบริโภคบางอย่างและตั้งเจ้าหน้าที่ประกาศคณะกรมการจังหวัดร้อยเอ็ด (ฉบับที่ 2)พ.ศ. 2489 เรื่องกำหนดราคาสูงสุดแห่งสิ่งของ
ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์ พิพากษาต้องกันว่าประกาศคณะกรมการจังหวัดเป็นข้อเท็จจริง ต้องมีสำเนาติดมาท้ายฟ้องเมื่อโจทก์ไม่ยอมส่งสำเนา ฟ้องของโจทก์จึงไม่สมบูรณ์ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 158 ไม่รับฟ้อง
โจทก์ฎีกา ยืนยันว่าประกาศคณะกรมการจังหวัดมีลักษณะและผลเป็นกฎหมาย ไม่ใช่ข้อเท็จจริง
ศาลฎีกาเห็นว่า ฟ้องโจทก์เป็นเรื่องขอให้ลงโทษจำเลยตามพระราชบัญญัติควบคุมเครื่องอุปโภคและของอื่น ๆ ในภาวะคับขันพ.ศ. 2488 มาตรา 4(3) ในฐานที่จำเลยฝ่าฝืนประกาศหรือคำสั่งของพนักงานเจ้าหน้าที่ ซึ่งได้ตั้งขึ้นตามพระราชบัญญัตินั้นเมื่อโจทก์ไม่ยอมแสดงมาในฟ้องให้บริบูรณ์ว่าประกาศหรือคำสั่งนั้นได้มีอยู่ ฟ้องโจทก์ก็ไม่ได้ความว่าจำเลยได้กระทำผิด พิพากษายืน