คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 329/2483

หลอกลวงผู้ปกครองเอาเด็กไปเพื่อหากำไร เด็กเต็มใจไปและผู้ปกครองก็ยินยอมให้เด็กไปเพราะหลงเชื่อคำหลอกลวงดังนี้ เป็นผิดตามมาตรา 275 ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลย ตาม ม. 273 274 จำเลยอุทธรณ์ศาลอุทธรณ์เห็นว่าการกระทำของจำเลยเป็นผิดตาม ม. 275 และโจทก์ก็ฟ้องขอให้ลงโทษ ตาม ม. 275 ด้วยดังนี้ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ให้ลงโทษตามมาตรา 275 ได้

ได้ความว่า จำเลยได้หลอกลวงมารดา หรือผู้ปกครองเอาเด็กไปเพื่อหากำไรโดยเด็กเต็มใจไปกับจำเลย และมารดาหรือผู้ปกครองก็ยินยอมให้เด็กไป เพราะหลงเชื่อจำเลยหลอกลวงโจทก์จึงฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๗๓, ๒๗๔, ๒๗๕, พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม ๒๔๗๔ มาตรา ๖

ศาลชั้นต้นพิพากษา ว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๗๓ ๒๗๔ และ ๗๑ พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม ๒๔๗๔ มาตรา ๖ จำคุก จำเลย ๑ ปี

จำเลยอุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์พิพากษาแก้ว่าจำเลยมีผิดตามมาตรา ๒๗๕ พระราชบัญญัติแก้ไขเพิ่มเติม ๒๔๗๔ มาตรา ๖ กำหนดอัตราโทษเท่าศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกาว่า ศาลอุทธรณ์จะ ลงโทษจำเลยตามมาตร ๒๗๕ มิได้ เพราะโจทก์มิได้อุทธรณ์

ศาลฎีกาเห็นว่า ความผิดของจำเลยต้องด้วยมาตรา ๒๗๕ แม้ โจทก์จะมิได้อุทธรณ์ ศาลอุทธรณ์ก็แก้บทลงโทษจำเลยได้ เพราะเป็นข้อวินิจฉัยว่า ที่ถูกความผิดของจำเลยต้องด้วยมาตรา ๒๗๕ และอัตราโทษตามมาตรา ๒๗๕ เบากว่าตามมาตรา ๒๗๓, ๒๗๔, ทั้ง โจทก์ก็ได้ขอให้ลงโทษจำเลยตามมาตรา ๒๗๕ มาในฟ้องด้วยแล้วพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์