คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 331/2497

รับเป็นนายหน้าจัดให้เขาได้เช่าที่ดินของทรัพย์สินพระมหากษัตริย์ โดยวิ่งเต้นให้เจ้าหน้าที่ในสำนักงานทรัพย์สินพระมหากษัตริย์ ใช้ตำแหน่งหน้าที่ช่วยเหลือผู้ขอเช่า ดังนี้ ย่อมเป็นการขัดขวางต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน ฉะนั้นความตกลงทั้งหลายในกรณีเช่นนี้ จึงเป็นโมฆะกรรม ใช้บังคับไม่ได้ จึงฟ้องเรียกค่านายหน้าจากผู้เช่า ไม่ได้ด้วย

คดีนี้ โจทก์ฟ้องเรียกค่านายหน้าจากจำเลยโดยโจทก์กับพวกได้เป็นสื่อให้จำเลยเข้าทำสัญญากับนายประเชิญ ปรีชาไว จนจำเลยได้ทำสัญญาเช่าที่ดินจากสำนักงานทรัพย์สินส่วนพระมหากษัตริญ์ ฯลฯ แล้วจำเลยบิดพลิ้วไม่ชำระเงินค่านายหน้าให้โจทก์

จำเลยให้การปฏิเสธว่า ตกลงกับโจทก์สำหรับที่ดินอื่น ไม่ใช่รายนี้

ศาลชั้นต้นพิพากษาให้จำเลยจ่ายเงิน ๘๒๐๐ บาท ให้โจทก์พร้อมทั้งดอกเบี้ย

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาพิจารณาแล้ว เห็นว่าตามข้อเท็จจริงคงได้ความว่า วัตถุประสงค์ที่โจทก์กับพวกกระทำไปก็คือให้นายประเชิญ ใช้ตำแหน่งหน้าที่ช่วยเหลือจำเลยทั้งนี้ย่อมเป็นการขัดขวางต่อความสงบเรียบร้อยและศีลธรรมอันดีของประชาชน เพราะฉะนั้น ความตกลงทั้งหลายในกรณีนี้จึงเป็นโมฆะกรรม ใช้บังคับไม่ได้ อาศัยอำนาจตาม ป.ม.วิ.แพ่งมาตรา ๑๔๒ จึงพิพากษากลับศาลล่างทั้งสอง ให้ยกฟ้องโจทก์เสีย