คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3441/2525

คดีอาญาที่ต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริง ศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยมาแล้วจากพยานหลักฐานในสำนวนถ้าข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ฟังมายังไม่พอแก่การวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายตามฎีกาของจำเลยศาลฎีกาวินิจฉัยข้อเท็จจริงเพิ่มเติมได้โดยไม่ต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัย

แม้ข้อเท็จจริงฟังได้ตามที่ศาลอุทธรณ์วินิจฉัยว่า ที่พิพาทเป็นของผู้เสียหาย จำเลยเข้าไปปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาทตามฤดูกาล ได้เวลาแล้วก็ถอนไป มีการเก็บเกี่ยวและเข้าไปในที่พิพาทใหม่ทุกปี การเข้าไปไถที่พิพาทของจำเลยเป็นการเข้าไปโดยไม่มีข้ออ้างได้ตามกฎหมายก็ตามแต่การที่จำเลยบุกรุกเข้าไปไถและปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาทเป็นการแย่งการครอบครองที่พิพาทของผู้เสียหาย เมื่อผู้เสียหายมิได้ฟ้องคดีเพื่อเอาคืนซึ่งการครอบครองภายใน1 ปีผู้เสียหายก็หมดสิทธิฟ้องคดีเพื่อเอาคืนซึ่งการครอบครองที่พิพาท สิทธิครอบครองในที่พิพาทของผู้เสียหายย่อมสิ้นสุดลง ดังนั้น การที่จำเลยเข้าไปไถและปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาท จึงเป็นการเข้าไปไถและปลูกมันสำปะหลังในขณะที่สิทธิครอบครองในที่พิพาทของผู้เสียหายสิ้นสุดลงแล้ว การกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิดฐานบุกรุก

โจทก์ฟ้องว่า เมื่อระหว่างวันที่ 1 เมษายน 2523 ถึงวันที่ 3 เมษายน 2523 จำเลยกับพวกอีกหลายคนบุกรุกเข้าไปไถที่ดินและปลูกมันสำปะหลังในที่ดินของนายเฉลิมศักดิ์และนายวรวิทย์ เพื่อถือการครอบครองที่ดิน เป็นการรบกวนการครอบครองอสังหาริมทรัพย์ของผู้เสียหาย ขอให้ลงโทษตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 362, 365(2), 83

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาลงโทษจำคุกและปรับ โดยให้รอการลงโทษจำคุก

จำเลยอุทธรณ์

ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า คดีนี้เป็นคดีต้องห้ามฎีกาในปัญหาข้อเท็จจริงตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา มาตรา 218 ในการวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายศาลฎีกาต้องฟังข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ได้วินิจฉัยมาแล้วจากพยานหลักฐานในสำนวน ซึ่งศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่าที่ดินพิพาทเป็นของผู้เสียหาย จำเลยไม่มีบ้านในที่พิพาท จำเลยเข้าไปปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาทอย่างเดียว การปลูกมันสำปะหลังย่อมปลูกตามฤดูกาล ได้เวลาแล้วก็ต้องถอนไป เมื่อเป็นดังนี้ แม้จำเลยจะปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาทมาหลายปี จำเลยย่อมต้องมีการเก็บเกี่ยวและเข้าไปในที่พิพาทใหม่ทุกปี ที่จำเลยนำสืบว่าที่พิพาทเป็นของนางต่วนฟังไม่ได้การเข้าไปไถที่พิพาทของจำเลยจึงเป็นการเข้าไปโดยไม่มีข้ออ้างได้ตามกฎหมาย และเป็นความผิดฐานบุกรุก ข้อเท็จจริงตามที่ศาลอุทธรณ์ฟังมาดังกล่าวข้างต้นยังไม่พอแก่การวินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายตามฎีกาของจำเลย เห็นสมควรวินิจฉัยข้อเท็จจริงเพิ่มเติมโดยไม่ต้องย้อนสำนวนไปให้ศาลอุทธรณ์วินิจฉัย และฟังข้อเท็จจริงว่า ที่พิพาทเป็นที่ดินมือเปล่าซึ่งผู้เสียหายมีเพียงสิทธิครอบครอง จำเลยได้บุกรุกเข้าไปไถปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาทตั้งแต่ปี พ.ศ. 2521 ผู้เสียหายทราบจากคำบอกกล่าวของนายหนูตั้งแต่ปี พ.ศ. 2521 นั้นและผู้เสียหายให้นายหนูไปห้ามปรามจำเลย จำเลยก็ไม่เชื่อฟัง คงทำกินในที่พิพาทโดยการปลูกมันสำปะหลัง เมื่อต้นมันโตได้ขนาดก็ถอนไปและทำการปลูกใหม่ตลอดมาจนโจทก์ฟ้องคดีนี้ แล้ววินิจฉัยปัญหาข้อกฎหมายต่อไปว่า การที่จำเลยบุกรุกเข้าไปไถและปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาทเป็นการแย่งการครอบครองที่พิพาทของผู้เสียหายเมื่อผู้เสียหายมิได้ฟ้องคดีเพื่อเอาคืนซึ่งการครอบครองภายใน 1 ปี นับแต่ปี พ.ศ. 2521 ซึ่งผู้เสียหายถูกจำเลยแย่งการครอบครองตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 1375 วรรคสองผู้เสียหายก็หมดสิทธิฟ้องคดีเพื่อเอาคืนซึ่งการครอบครองที่พิพาท สิทธิครอบครองในที่พิพาทของผู้เสียหายย่อมสิ้นสุดลงดังนั้น การที่จำเลยเข้าไปไถและปลูกมันสำปะหลังในที่พิพาทในวันที่ 1 เมษายน 2523 ถึงวันที่ 3 เมษายน 2523 ตามที่โจทก์ฟ้อง จึงเป็นการเข้าไปไถและปลูกมันสำปะหลังในขณะที่สิทธิครอบครองในที่พิพาทของผู้เสียหายสิ้นสุดลงแล้วการกระทำของจำเลยจึงไม่เป็นความผิดฐานบุกรุก

พิพากษากลับ ให้ยกฟ้องโจทก์