คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 345/2482

เรือยนตร์ที่โจทก์โดยสานกับเรือยนตร์ของจำเลยเกิดโดนกันขึ้น โจทก์ฟ้องเรียกค่าเสียหายจากจำเลยดังนี้ จะยกมาตรา 437 บังคับให้จำเลยนำสืบมิได้

อ้างฎีกาที่ 1199/2473

เรือยนตร์ที่โจทก์โดยสานและเรือยนตร์ซึ่งจำเลยเป็นเจ้าของและนายท้ายเกิดชนกันขึ้นและเป้นเหตุให้โจทก์ได้รับบาดเจ็บมือแตก โจทกืจึงฟ้องจำเลยหาว่าละเมิดเรียกค่าเสียหาย

ศาลชั้นต้นบังคับให้จำเลยใช้ค่าเสียหาย ๘๐๐ บาท

ศาลอุทธรณ์เห็นว่าเรือที่โจทก์โดยสานมาเองประมาทเลินเล่อ จำเลยจึงไม่เป็นฝ่ายผิดที่จะต้องใช้ค่าเสียหายให้โจทก์ จึงให้ยกฟ้อง

ศาลฎีกาตัดสินว่าโจทก์โดยสานมาในเรือที่เคลื่อนไหวด้วยกำลังเครื่องจักร์กลเช่นเดียวกับเรือจำเลย ที่ศาลอุทธรณ์อ้างนัยฎีกาที่ ๑๑๙๙/๒๔๗๓ ขึ้นวินิจฉัยว่าประมวลแพ่งฯ ม.๔๓๗ ใช้ได้แต่ในกรณีที่ความเสียหายเกิดจากยานพาหนะที่เดินด้วยเครื่องจักร์กลแก่ฝ่ายเดียว แต่เรื่องนี้โจทก์อยู่ในเรือที่เดินด้วยเครื่องจักร์กลเช่นเดียวกับเรือจำเลยจึงยก ม.๔๓๗ มาใช้บังคับมิได้นั้นชอบแล้วในที่สุดฟังข้อเท็จจริงว่าเหตุละเมิดครั้งนี้หาได้เกิดด้วยความประมาทเลินเล่อทางฝ่ายจำเลยไม่ จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์