คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 353/2479

อุทธรณ์ที่กล่าวความย่อ ๆ ว่าพะยานโจทก์เบิกความแตกต่างกันในข้อสำคัญ ขอให้ยกฟ้องเช่นนี้เป็นการต้องห้ามตาม ม.193 ข้างต้น ศาลอุทธรณ์ไม่รับวินิจฉัย

คำแถลงการณ์หาเป็นส่วนหนึ่งของอุทธรณ์ไม่ เป็นแต่เพียงคำอธิบายข้ออุทธรณ์เท่านั้น

คดีนี้ศาลชั้นต้นลงโทษจำเลยตาม ม.๒๕๔,๗๒ ฐานทำร้ายร่างกาย จ.มีบาดเจ็บ

จำเลยอุทธรณ์ย่อ ๆ ว่า พะยานโจทก์เบิกความแตกต่างกันในข้อสำคัญ ขอให้ยกฟ้อง แลว่ายื่นคำแถลงการณ์ต่อมาในภายหลัง

ศาลฎีกาตัดสินยืนตามศาลอุทธรณ์ว่า การที่จำเลยกล่าวความลอย ๆ มาในอุทธรณ์ว่าพะยานโจทก์เบิกความแตกต่างกัน โดยมิได้ระบุว่าพะยานคนไหนและในข้อใดเช่นนี้ อีกฝ่ายหนึ่งก็ไม่สามารถแก้อุทธรณ์ได้ เป็นการต้องห้ามตามประมวลวิธีพิจารณา ม.๑๙๓ ส่วนคำแถลงการณ์นั้นตาม ม.๒๐๕ ก็บัญญัติว่า เป็นเพียงคำอธิบายข้ออุทธรณ์เท่านั้น แม้คำแถลงการณ์จะระบุข้อเท็จจริงที่ผู้อุทธรณ์อ้างว่าพะยานเบิกความแตกต่างกันในข้อใดบ้างก็ไม่ทำให้อุทธรณ์ของจำเลยเป็นการชอบด้วยกฎหมายขึ้น จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์