โจทก์ฟ้องว่า จำเลยซึ่งเป็นผู้ประกอบกิจการค้าซึ่งต้องเสียภาษีโรงค้าตามประมวลรัษฎากร ซึ่งมิใช่เสียภาษีเฉพาะป้ายระหว่างวันที่ 1 เมษายน 2486 ถึง 4 กันยายน 2488 จำเลยละเว้นไม่ทำบัญชีอันเป็นการผิดกฎหมาย ขอให้ลงโทษตามพระราชบัญญัติการบัญชี 2482 มาตรา 6, 7, 17
จำเลยให้การรับสารภาพ
ศาลล่างทั้งสองพิพากษาให้ลงโทษ
จำเลยฎีกาว่า คดีขาดอายุความ และฟ้องเคลือบคลุม
ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า ตามพระราชบัญญัติการบัญชี มาตรา 6 มีความว่า ให้รัฐมนตรีมีอำนาจประกาศในราชกิจจานุเบกษาว่ากิจการดังระบุไว้ในมาตรานั้น ประเภทใด ในท้องที่ใดจะต้องทำบัญชี และมาตรา 17 มีความว่า ผู้ใดฝ่าฝืน มาตรา 6 มีความผิดในตอนท้ายมาตรา 6 มีความว่า บุคคลใดประกอบการภายหลังวันที่รัฐมนตรีประกาศ ให้ทำบัญชีตั้งแต่วันเริ่มประกอบกิจการแต่โจทก์มิได้ฟ้องฐานที่จำเลยประกอบการภายหลังที่รัฐมนตรีประกาศจึงไม่ต้องคำนึงถึงข้อความตอนท้าย นอกจากนี้แล้ว ไม่มีข้อความใดใน มาตรา 6 บังคับว่า บุคคลประกอบกิจการที่รัฐมนตรีประกาศจะต้องทำบัญชี และไม่มีบทอื่นบัญญัติเอาโทษ ทั้งการกระทำของจำเลยไม่ใช่ละเว้นลงรายการตามความในมาตรา 19 จึงพิพากษายกฟ้อง