คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 382/2490

ผู้ประกอบกิจการค้าซึ่งต้องเสียภาษีโรงค้ามิใช่ฉะเพาะป้าย ไม่ทำบัญชีตามที่รัฐมนตรีประกาศนั้นหากประกอบกิจการค้ามาก่อนรัฐมนตรีประกาศ ไม่มีบทมาตราใน พ.ร.บ. การบัญชีบัญญัติว่า เป็นความผิด

การไม่ทำบัญชีเสียเลยนั้นไม่ถือว่าเป็นการละเว้นลงรายการตามมาตรา 19

โจทก์ฟ้องว่า จำเลยซึ่งเป็นผู้ประกอบกิจการค้าซึ่งต้องเสียภาษีโรงค้าตามประมวลรัษฎากร ซึ่งมิใช่เสียภาษีฉะเพาะป้ายระหว่างวันที่ ๑ เมษายน ๒๔๘๖ ถึง ๔ กันยายน ๒๔๘๘ จำเลยละเว้นไม่ทำบัญชีอันเป็นการผิดกฎหมาย ขอให้ลโทษตาม พ.ร.บ.การบัญชี ๒๔๘๒ มาตรา ๖, ๗, ๑๗

จำเลยให้การรับสารภาพ

ศาลล่างทั้งสองพิพากษาให้ลงโทษ

จำเลยฎีกาว่า คดีขาดอายุความ และฟ้องเคลือบคลุม

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่ ตาม พ.ร.บ. การบัญชี ม.๖ มีความว่า ให้รัฐมนตรีมีอำนาจประกาศในราชกิจจานุเบกษาว่ากิจการดังระบุไว้ในมาตรานั้น ประเภทใด ในท้องที่ใดจะต้องทำบัญชี และมาตรา ๑๗ มีความว่า ผู้ใดฝ่าฝืน ม. ๖ มีความผิด ในตอนท้ายมาตรา ๖ มีความว่า บุคคลใดประกอบการภายหลังวันที่รัฐมนตรีประกาศให้ทำบัญชีตั้งแต่วันเริ่มประกอบกิจการแต่โจทก์มิได้ฟ้องฐานที่จำเลยประกอบการภายหลังที่รัฐมนตรีประกาศ จึงไม่ต้องคำนึงถึงข้อความตอนท้าย นอกจากนี้แล้ว ไม่มีข้อความใดในมาตรา ๖ บังคับว่าบุคคลผู้ประกอบกิจการที่รัฐมนตรีประกาศจะต้องทำบัญชี และไม่มีบทอื่นบัญญัติเอาโทษ ทั้งการกระทำของจำเลยไม่ใช่ละเว้นรายการตามความในมาตรา ๑๙ จึงพิพากษายกฟ้อง