คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 382/2496

ความผิดฐานเรียกหรือรับสินน้ำใจตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 137 นั้น เพียงแต่เรียก หรือรับหรือยอมว่ารับ อย่างหนึ่งอย่างใด ก็เป็นความผิดสำเร็จแล้ว ฉะนั้นการที่เจ้าพนักงานรถไฟเรียกเงินจากผู้ส่งของทางรถไฟ นอกเหนือไปจากค่าธรรมเนียมที่ต้องเสีย ผู้ส่งของโกรธ จึงไม่ส่งของนั้น แม้เจ้าพนักงานจะยังไม่ได้รับเงินเพราะผู้ส่งของไม่ยอมให้นั้น เจ้าพนักงานรถไฟผู้นั้นก็มีความผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา 137 แล้ว.

คดีนี้ โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษจำเลยตาม ก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๑๓๖, ๑๓๗, ๑๓๘.

จำเลยให้การปฏิเสธ

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่า การกระทำของจำเลยเป็นความผิดตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๑๒๗ ให้จำคุก ๑ ปี.

จำเลยอุทธรณ์, ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

จำเลยฎีกา

ศาลฎีกาสั่งรับฎีกาเฉพาะข้อกฎหมาย คือ การที่จำเลยเรียกร้องเอาเงินจากนายไซ่ ๆ โกรธไม่ยอมส่งครั่ง จำเลยจึงไม่ได้รับเงินตามที่เรียกจะเป็นความผิดตามมาตรา ๑๓๗ หรือไม่.

ศาลฎีกาเห็นว่า การที่จะเป็นความผิดตามก.ม.ลักษณะอาญามาตรา ๑๓๗ นั้น เพียงแต่เรียกหรือรับหรือยอมว่าจะรับ อย่างใดอย่างหนึ่ง ก็เป็นความผิดสำเร็จแล้ว ดังนั้นการที่จำเลยเรียกเงินจากนายไข่ แต่ไม่ได้รับเงินโดยที่นายไข่โกรธ ไม่ยอมส่งของนั้น จึงเป็นความผิดตามมาตรา ๑๓๗ แล้ว.

คงพิพากษายืน.