คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 387/2489

การฆ่าโคทิ้งมิได้ตั้งใจเอาเป็นอาหาร ก็เป็นผิดฐานฆ่าโคโดยไม่ได้รับอนุญาต

แกล้งฆ่าโคเขาทิ้งโดยไม่เอาเป็นอาหาร เป็นผิดฐานทำให้เสียทรัพย์และฐานฆ่าโคด้วย แต่เป็นความผิดกะทงเดียว ศาลลงโทษตามบทหนัก

ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยมีความผิด 2 บท แม้ไม่ได้ลงโทษตามบทเบาด้วย จำเลยก็ฎีกาว่าไม่มีผิดตามบทเบานั้นได้

จำเลยเอาโคของนายสาลีไปแกล้งฆ่าทิ้ง มิได้เอาไปบริโภคอย่างใด

ศาลชั้นต้นตัดสินลงโทษจำเลยฐานทำให้เสียทรัพย์ตาม มาตรา ๓๒๕ (๓) ส่วนความผิดฐานฆ่าโคโดยมิได้รับอนุญาตนั้น เห็นว่ามาตรา ๑๘ ซึ่งว่าด้วยความผิดฐานฆ่าโคนั้น ต้องโยงไปมาตรา ๑๓ ซึ่งว่าด้วยการฆ่าเพื่อเอาไปขายเป็นอาหารแต่นี้จำเลยแกล้งฆ่าโคของผู้อื่นเพื่อทิ้งเสีย จึงไม่มีความผิดฐานฆ่าโค

ศาลอุทธรณ์ตัดสินว่า จำเลยมีความผิดฐานฆ่าโคโดยมิได้รับอนุญาตอีกบทหนึ่ง แต่ให้ลงโทษตามบทหนัก และกำหนดโทษคงตามศาลชั้นต้น

จำเลยฎีกาว่า จำเลยไม่ควรมีความผิดฐานฆ่าโค

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า มาตรา ๑๘ บัญญัติว่าผู้ใดฆ่าโคกระบือโดยไม่ได้รับอนุญาตมีความผิด มาตรา ๑๒,๑๓,๑๔ ไม่มีข้อความทำให้เห็นว่า มาตรา ๑๘ บ่งถึงการฆ่าเพื่อเอาเป็นอาหารเท่านั้น จึงพิพากษายืนตามศาลอุทธรณ์