คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 389/2477

เอาไฟจุดเผาไร่ของตนเองโดยมีลักษณอันน่ากลัวจะเป็นอันตรายแก่ผู้คนหรือทรัพย์ของผู้อื่นแล้วได้เกิดไฟไหม้ทรัพย์สมบัติของผู้อื่นนั้นมีผิดตามมาตรา 5-187 ซึ่งต้องระวางโทษดังบัญญัติไว้ใน ม.4-186

คดีนี้ได้ความว่าจำเลยจุดไฟเผาไร่ของจำเลย ตรงที่จุดไฟนี้ใกล้กับรั้วสวนของ ภ.แลมีเรือกส่วนบ้านเรือนติดต่อกันไปอีก ในขณะที่จำเลยจุดไฟเผาอยู่นั้นเป็นเวลาลมพัดจัดปั่นป่วน ภ.กับพวกได้ไปห้ามและจะช่วยกันดับไฟ แต่จำเลยไม่ยอมเถียงว่าดูอยู่นี่ไฟไหม้ไปไม่ได้ ในที่สุดจำเลยก็ไปเสียจากที่นั้น เมื่อเกิดเพลิงไหม้มีคนไปช่วยดับจำเลยก็วิ่งไปช่วยดับด้วย ไฟได้ไหม้บ้านเรือนแถวนั้นรวม ๑๑ เจ้าของเสียหาย ๙๗๑ บาท ๕๐ สตางค์

ศาลเดิมเห็นว่าความผิดของจำเลยต้องด้วยพ.ร.บ.แก้ไขเพิ่มเติมกฎหมายอาชญามาตรา ๕-๑๘๗ ประกอบด้วยม.๔-๑๘๖ ให้จำคุก ๑๐ ปี

ศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าเพลิงลุกลามเพราะความประมาทของจำเลยต้องด้วยมาตรา +++ ให้จำคุก ๖ เดือน

ศาลฎีกาเห็นว่าการกระทำของจำเลยมีลักษณอันน่ากลัวจะเป็นอันตรายแก่ผู้คนหรือทรัพย์ของผู้อื่นกันต้องด้วยมาตรา ๕-๑๘๗ ซึ่งต้องระวางโทษดังบัญญัติไว้ในมาตรา ๔-๑๘๖ จึงพิพากษายืนตามศาลเดิม