คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 391/2472

จำเลยได้ฆ่าคนตายในการปล้นทรัพย์เพราะโกรธว่าต่อสู้ และใช้ให้งมปืนที่ตกน้ำไม่ได้ แต่การปล้นมิได้อะไรต้องมีผิดตาม ม.249

คดีนี้ศาลเดิมไม่เชื่อพะยานโจทก์ว่าจำเลยเป็นผู้ร้ายปล้นทรัพย์และฆ่า อ.เจ้าทรัพย์กับ ล.ลูกจ้างตาย ให้ยกฟ้องโจทก์เสีย

ศาลอุทธรณ์ฟังข้อเท็จจริงว่า จำเลยได้สมคบกันฆ่า อ.ตายเพื่อประโยชน์ในการชิงทรัพย์มีผิดตาม ม.๒๕๐ ให้ประหารชีวิตจำเลย

ศาลฎีกาฟังข้อเท็จจริงตามศาลอุทธรณ์ว่าจำเลยกับพวกเป็นผู้ร้ายรายนี้จริง แต่เห็นว่าการที่จำเลยกับพวกทำร้าย อ.ล.นั้น ภายหลังจากเวลาที่จำเลยลงไปค้นทรัพย์ในเรือไม่ได้อะไรแล้ว จำเลยได้ทำร้าย อ.เจ้าทรัพย์เพราะโกรธว่า แย่งปืนของพวกจำเลยไป ไม่ใช่ฆ่าเพื่อหลีกเลี่ยงให้พ้นอาญา ส่วนที่ฆ่า ล.ก็เพราะงมหาปืนที่ อ.แย่งกับพวกของจำเลยตกน้ำไปให้ไม่ได้ดังนี้ ที่ศาลอุทธรณ์วางบทมาตรา ๒๕๐ ยังคลาดเคลื่อนอยู่ จึงตัดสินแก้ให้ลงโทษจำเลยตาม ม.๒๔๙ ให้ประหารชีวิตจำเลย