คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 401/2484

เมื่อศาลยกฟ้องโดยเห็นว่าตัวการไม่มีความผิดแล้วผู้ที่ถูกฟ้องว่าสมรู้กับตัวการนั้น ก็ย่อมไม่มีความผิดดุจกัน

โจทก์ฟ้องว่าจำเลยรู้อยู่ว่านายชุ่มไม่มีกรรมสิทธิ์ในทรัพย์ที่จะเอามาเป็นหลักประกันผู้ต้องหาคดีอาญา จำเลยได้บังอาจรับรองในค้ำขอประกันว่านายชุ่มมีทรัพย์จริงโดยเจตนาช่วยเหลือนายชุ่ม ขอให้ลงโทษตามมาตรา ๓๐๔

ศาลชั้นต้นพิพากษาว่านาชุ่มตัวการถูกพิพากษาว่าไม่มีความผิด จำเลยเป็นเพียงผู้สมรู้ก็ไม่มีผิดดุจกัน ศาลอุทธรณ์พิพากษายืน

ศาลฎีกาตัดสินยืนโดยวินิจฉัยเช่นเดียวกับศาลชั้นต้น