คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 409/2492

การที่เจ้าพนักงานสมคบกับราษฎรร่วมกันกระทำผิดฐานใช้อำนาจ และตำแหน่งหน้าที่ในทางทุจจริต ราษฎรย่อมมีผิดฐานสมรู้

คดีโจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษฐานเป็นตัวการ ทางพิจารณาได้ความว่ามีผิดฐานสมรู้ ศาลก็ลงโทษได้.

(อ้างฎีกา 620/2490)

ความว่า จำเลยที่ ๑ เป็นเจ้าพนักงานสมคบกับจำเลยที่ ๒ ซึ่งเป็นราษฎร กระทำผิดกฎหมายฐานใช้อำนาจและตำแหน่งหน้าที่ในทางทุจจริต และฐานทำให้เสื่อมเสียอิสสรภาพ โจทก์ฟ้องขอให้ลงโทษ ศาลชั้นต้นและศาลอุทธรณ์พิพากษาว่าจำเลยทั้งสองมีผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๑๓๖,๑๔๕ ที่แก้ไขเพิ่มเติม และมาตรา ๒๗๐ ให้รวมกะทงโทษจำคุกคนละ ๕ ปี

จำเลยที่ ๒ ฎีกาว่า จำเลยไม่ควรผิดตามมาตรา ๑๓๖,๑๔๕ เพราะจำเลยไม่ใช่เจ้าพนักงาน

ศาลฎีกาวินิจฉัยว่า การที่เจ้าพนักงานสมคบกับราษฎรร่วมกันกระทำผิด ฐานใช้อำนาจและตำแหน่งหน้าที่ในทางทุจจริตนี้ ราษฎรย่อมมีผิดฐานสมรู้ แม้โจทก์จะฟ้องขอให้ลงโทษฐานตัวการ ศาลก็ลงโทษฐานสมรู้ได้

พิพากษาแก้ว่า จำเลยที่ ๒ มีผิดตาม ก.ม.ลักษณะอาญา มาตรา ๒๗๐ และมาตรา ๑๓๖,๑๔๕ ที่แก้ไขเพิ่มเติมประกอบกับมาตรา ๖๕ ให้จำคุก ๓ ปี ๔ เดือน นอกจากนี้คงยืน